25 april 2016 0:00
Henriette de Wilde
Afgelopen zaterdag stond onze voorlaatste wedstrijd op het programma bij en tegen Graaf WillemII VAC E9. We moesten vroeg uitrukken naar Wassenaar en vrijwel iedereen was keurig op tijd. Qua weer beloofde het een vreemde dag te worden met zon, bewolking, regen en zelfs hagel wat elkaar afwisselde.
We waren op volle sterkte en dat betekende dat we voortvarend aan de slag begonnen aan de wedstrijd. Je zou denken dat wanneer je in Wassenaar een wedstrijd speelt, je fatsoen en sportiviteit tegen zou komen en hoewel wij echt niet zo snel ons beklag doen daar waar het gaat om een arbiter, kan gesteld worden dat we dit seizoen ons nog niet eerder geconfronteerd hebben gezien met een arbiter zoals we deze tegen zijn gekomen in Wassenaar. Onze Tom werd als eerste op niet al te snuggere wijze op harde en onfatsoenlijke wijze tegen de zandvlakte gewerkt. U leest het goed zandvlakte want er was absoluut geen grasprietje te bekennen. Je zou dan op zijn minst denken dat een vrije trap op zijn plaats was, maar niets bleek minder waar. Men liet gewoon doorspelen alsof er niets aan de hand was. U leest het goed "men"liet doorspelen. Reden hiervan is gelegen in het feit dat ons gaandeweg duidelijk werd dat de trainer/leider van onze tegenstander, uiteindelijk de beslissingen nam waarbij de arbiter door mocht gaan als zijn harlekijn die op aanwijzing van, al dan niet de fluit hanteerde. Wij hadden zeven man in het veld staan en omdat de trainer/leider van onze tegenpartij nog net niet in het midden van het veld stond om zowel zijn troepen als de arbiter te voorzien van aanwijzingen. Het was werkelijk waar gewoon een beetje een genante vertoning.
Ondanks bovenstaande hebben we gelukkig ook zeker kunnen genieten van de kinderen (want laten we eerlijk zijn, daar gaat het tenslotte om), want zowel onze eigen spelers als de spelers van onze tegenstander, gingen er vol tegenaan. Wij hadeen meer kansen maar wilde te mooi en ingewikkeld doen. Voorzetten gingen we op ingewikkelde wijze proberen af te maken met kopballen of op onrustige wijze met de voet en dat resulteerde in een redelijk aantal ballen die naast of over het doel gingen. Als we deze kansen gewoon op simpele wijze hadden benut, hadden we onze voorsprong nog veel groter kunnen maken. Onze spelers dachten hier anders over en besloten de wedstrijd voor onze supporters spannend te houden. Spannend bleef het zeker want door alle missers ging het redelijk gelijk op daar waar het gaat om doelpunten.
We hoorden het fluitsignaal en een dame van de thuisspelende ploeg was zo vriendelijk een soort van kruik limonadesiroop naar ons te brengen. Dit was een absoluut hilarisch moment want het was een nogal vreemd gevormde fles. Over de oorspronkelijke functie van de fles liepen de meningen nogal uiteen. Zo werd hij in eerste instantie omschreven als een fles die je als man bij een ziekenhuisopname aan je bed hangt zodat je voor een kleine boodschap niet je bed uit hoeft. De kleur van de siroop, nogal donkergeel oranjeachtig deed dit beeld compleet maken op basis waarvan de grappen begonnen dat wanneer deze leeg was, de fles even bijgevuld kon worden :-) ikzelf vond de fles iets weg hebben van een melkfles van een gewezen veehouder die handmatig een door moeders verstoten jong handmatig diende te voorzien van melk. Hoe het ook zij, de siroop smaakte onze bikkels prima waarna we weer als team de tweede helft gingen spelen.
