11 februari 2011 0:00
Henk Ruijl
DUNO D1 - Erasmus D1, 5 februari 2011
Met de 3-1 verloren uitwedstrijd nog goed in het geheugen moest vandaag maar sportief revanche genomen worden.
Maar goed, ik kom aan op het complex en voel me een beetje zenuwachtig. Waarom weet ik niet. We drinken wat koffie en gaan met de kinderen naar de kleedkamer. L naar de kleedkamer denk ik hoe ik het ga aanpakken.
Als we in de kleedkamer zijn hoor ik de jongens zeggen we gaan ze vandaag pakken. We pakken de 3 punten. Nu, dan hoef je als trainer niemand meer op te peppen. Een beetje noodgedwongen kiezen we voor het witte tenue. Waarom, iemand had de week ervoor sokken uit de tas gebruikt er erna weer terug gestopt. Nou, de lucht van een varkensstal was er niets bij. Ook de warming up verloopt naar wens en als ik op weg ga naar de bank komt ineens dat zenuwachtige gevoel terug. Waarom, ik weet het niet. Scheidrechter Ismael fluit voor het eerste signaal en Karel start de klok. Ja, dat ik nieuw maar zeker iets aanvullend aan een wedstrijd. Als trainer kan je steeds naar de klok kijken en het publiek ziet de stand. We komen goed uit de startblokken en jagen de tegenstander goed af. Een paar kansjes komen maar tot scoren komt het niet. En dat nare zenuwachtige gevoel gaan maar niet weg. Waarom, ik weet het niet. Dan krijgen we in de negende minuut een corner uit een afgeslagen aanval.
Leroy neemt hem en de bal wordt uit het strafschop gebied gewerkt. De bal komt voor de voeten van Jay, die ik net een paar seconden ervoor naar die plak had gedirigeerd, en neemt de bal in één keer op de slof en schiet de bal hoog over de kansloze keeper. Gelukkig dragen onze spelers geen lippenstift want ander had hij helemaal onder gezeten. Lang kunnen we niet genieten want we moeten door. Erasmus trapt en weer die enorme voorwaartse druk op de tegenstander. We veroveren de bal spelen de bal even goed rond en een minuut later krijgt Siebe de bal over links en gaat op de goal af en schiet snoeihard in. 2-0 Uitzinnige vreugde, mooi te zien dat iedereen blij kan zijn met z'n goal. Het motto is het maakt niet uit wie er scoort als er maar gescoord wordt. En als hij valt dan met z'n allen feesten. Vreemd genoeg bijf ik dat zenuwachtige gevoel houden. Waarom, ik weet het niet. Erasmus trapt af en weet de daarop volgende 14 minuten de goal schoon te houden. Het lag voornamelijk aan onze trefzekerheid dat er niet werd gescoord. Gelukkig is het dan toch onze spits en aanvoerder die het net weer te vinden. Vooral het voorbereidende werk van Bram is noemenswaardig en geeft nog een aan wat er bedoeld wordt met bovenstaande stelling. Hij had zelf kunnen scoren maar ziet Engin er beter voorstaan en die rond rustig af. Nu merk ik dat het nare gevoel weg is maar helaas maar voor even. Want met nog een paar minuten te spelen nemen we wat gas terug en meteen weet Erasmus een kans te creëren. Nee, ik moet het anders zeggen, want wij geven Erasmus de kans en dat eindigt met een handsbal van Boris. Hij staat achter Max en weet de bal met een katachtige duik uit de goal te halen. Zelfs Juul de Korte kon dit zien vanuit zijn in aanbouw zijnde appartement. Dus scheidsrechter Ismael kon niet anders dan een strafschop geven. Deze wordt netje benut en staat het ineens weer 3-1. En je raad het al het nare zenuwachtige gevoel is weer terug. Waarom, ik weet het niet.
In de kleedkamer zie ik gelukkig nog steeds strijdlustige kinderen die graag de revanche willen nemen. We nemen even wat spelsituaties door en drinken en lachen wat als we weer het veld op gaan voor de 2de helft.
Terwijl ik naar de bank loop merk ik dat ik nog steeds dat zenuwachtige gevoel heb. Waarom, ik weet het niet. Ook de 2de helft hetzelfde speelbeeld een strijdbaar DUNO wat de tegenstander vast zet op eigen helft. Ik zit amper op de bank las Desley een kanonskogel afvuurt van af links. De keeper weet de bal wel in eerste instantie te stoppen maar Siebe is er als de kippen bij en schiet hard in. 4-1. Ook bij de 4de goal weer een hele berg met kinderen op en over elkaar heen, dat blijft een mooi gezicht. Ik ga weer zittenen merk dat ik nog steeds dat zenuwachtige gevoel heb. Waarom, ik weet het niet. Vreemd dat dit blijft ondanks de stand. Ik ben wel gelijk weer afgeleid, want ik moet ook Karel blijven coachen omdat hij was vergeten het scorebord aan te passen. Ieder moment verwacht ik dat de ploeg gaat verslappen maar dat gebeurt niet we gaan gewoon door. Het veldspel wordt als maar beter en op sommige momenten overklassen we de tegenstander volledig. Zelfs alle ouders en samen gekomen supporters scharen zich massaal achter het team. Zo hoor ik links van de dugout een groep aftellen van 10 terug naar 1 en er gaat zowaar een wave rondom het veld. Jammer dat er geen supporters in het speeltuintje van 3samen stonden want daar hield de wave namelijk pas weer op. Maar goed weer ven de wedstrijd. Zo ontstaat er ook een mooie 1-2, in de richting van het vijandelijk doel, tussen Leroy en Damien. Eerst genoemde weet het uiteindelijk mooi af te ronden. 5-1 en ja, jullie begrijpen het al het zenuwachtige gevoel is weg. Waarom ik weet het niet. Even later ontstaat er een moment dat een speler van ons net buiten de 16 meter onreglementair wordt gestopt. Bram stapt achter de bal. Hij schiet in één keer op de goal. En die gaal er ook met de snelheid van het geluid in. De keeper heeft de bal waarschijnlijk alleen maar horen fluiten over zijn hoofd. En nog is de koek niet op want Murat, net in het veld gekomen, maakt een mooie solo actie over links en legt de bal panklaar voor Damien die het net voor de laatste keer laat bollen. Als ik de tegenstander en scheidsrechter heb bedankt knijp ik eens in mijn arm was dit een droom of een droomwedstrijd. Zeggen jullie maar wat waar was en wat niet.
Gefeliciteerd met deze droom overwinning jullie hebben vandaag laten zien tot wat jullie in staat zijn en ik denk dat er nog meer in zit.
Een altijd trotse trainer.
