D1 behaalt terechte overwinning bij VOC op kunstgras

15 februari 2011 0:00

VOC D1 - DUNO D1(1-2), 12 februari 2011

Na een nacht van overvloedige regenval gaat de wedstrijd tegen VOC gelukkig gewoon door. Ook zij beschikken over een kunstgras veld en dat is toch maar goed ook.
In mijn aantekeningen, van de thuiswedstrijd, maak ik op dat we een heel matige wedstrijd hadden gespeeld en deze dan ook terecht met 3-0 hadden verloren. Destijds hadden we wel wat problemen met blessures maar die zijn allemaal hersteld. Alleen onze pechvogel Damien kon niet meedoen door een gekneusde rib, opgelopen in de training van afgelopen donderdag.
Als we op het schitterend complex van VOC aankomen, worden we vriendelijk ontvangen en na het invullen van het wedstrijdformulier gaan we naar de kleedkamer. We zijn ruim op tijd en als iedereen zich heeft omgekleed neem ik met de kinderen nog even een aantal zaken door. Zo ook de opgaande lijn die we na de winterstop ingezet hebben. Ik ben nog steeds van mening dat als we nog meer zelfvertrouwen krijgen we tot nog meer in staat kunnen zijn. Als er tactisch wordt gevoetbald, zoals we dat ook doen op de training, dat hoeven we voor geen enkele tegenstander onder te doen.
Ook nu merk ik de gedrevenheid in de kleedkamer om de misstap van thuis recht te zetten. Dit zijn echte winnaars, jongens die zich helemaal geven om maar te kunnen winnen. Als we om 11.15 aanvangen lijkt het ons team wel een tornado, zo jagen ze de tegenstander af. VOC heeft niets in te brengen dan alleen maar te verdedigen. Bij ons loopt het op rolletjes. Veel mooie combinaties die veelal leiden tot een paar mooie schoten op de VOC goalie. Hij stond zijn mannetje en hielt zijn team in de eerste helft lang in de wedstrijd. En als hij was geslagen dan was het de paal, lat of een speler die ons in de weg stonden. Ondanks dat we nog niet scoren zie ik een groot overwicht en kan VOC er alleen uitkomen door de lange bal te spelen. En dat is een absolute verdienste van ons. Want VOC is echt een goed voetballende ploeg die het spelletje ook behoorlijk beheerst. Maar door dat snelle afjagen van de tegenstander, met het hele team, moest VOC keer op keer de lange bal spelen die dan weer door ons werd veroverd. Het moet ongeveer de 15de minuut zijn geweest als Engin weer eens in de ruimte wordt weggestuurd. Hij neemt de bal heerlijk mee en rond af met een snoeihard schot. Heel verdient moet ik zeggen. Maar 1-0 is gewoon te weinig als je zoveel kansen krijgt. Gelukkig neem niet lang erna Leroy de bal op zijn pantoffel, die hij uit een snel genomen corner kreeg, de bal komt op de lat om daarna zo op het hoofd van Murat te vallen, die hiermee zijn verdiende eerste doelpunt van het seizoen maakt. We gaan met 2-0 rusten maar dat had net zo goed 4-0 kunnen zijn.
Ook in de rust weer wat dingen doorgenomen m.n. in balbezit en omschakeling naar verdedigen. We maken wat grapjes en lachen samen om na een kwartier weer naar buiten gaan staan en dan staan de koppies weer strak.
VOC komt beduidend beter uit de kleedkamer in de 2de helft. Zij weten beter de ruimte te zoeken en er komen wat kansjes bij de goal van Max. Als VOC een minuut of 15 voor tijd achterin 1 op 1 gaan spelen krijgen ook wij weer een paar serieuze kansen. Zo raakt Desley bijvoorbeeld 2 keer de paal, in de eerste helft ook al één keer een echte ODBér volgens hun clublied, schiet Engin 2 kansen rakelings naast en stuit Siebe op de keeper. Het blijft ongelofelijk spannend tot de laatste minuut. Dan maakt Max, volgens de scheidsrechter, een fout door de bal op te pakken die hij hiervoor ook al in zijn handen had gepakt. De zeer goed leidende arbiter was resoluut en geeft een indirecte vrije trap, in onze 16 meter, aan de thuisploeg. In eerste instantie wordt de bal nog gekeerd maar in de rebound vliegt hij er dan toch in. Dan is het nog even een minuut met de billen knijpen. Maar we komen niet meer in gevaar en winnen zeer terecht met 2-1. Jammer dat we het niet hebben beslist in de eerste helft. Positief is wederom de stijgende lijn te zien waarin we zitten. En geloof me jullie zijn tot nog veel meer in staat.
Een altijd trotse leider en trainer. Henk van Veen