Na veel broeden is het voorlopige D-selectie-ei gelegd en dit is eruit gekomen. Onder voorbehoud natuurlijk. Wat mij betreft ik stond hier vandaag best, ik heb een heerlijke pot voetbal gezien. Sommige jongens ken ik wel en sommige nog niet. Ik zal me nog niet teveel in alle namen verdiepen, want je weet maar nooit. Het was wel een reünie langs de lijn; twee seizoenen ouders langs de kant. Het is een feest om de E3 jongens en ouders weer te zien, en om Nick weer met hen te zien voetballen. Maar als ik de E1 papa's en mama's van vorig seizoen zie, wil ik over hen ook weer van alles opschrijven. Het feit dat Mo en Dagmara helemaal niet bij de selectieouders staan, doet mij nog het meeste verdriet. Wat is het verenigingsleven toch ingewikkeld.
Als de wedstrijd om 08:45 uur gaat beginnen breekt voorzichtig het zonnetje door, en het warmt direct op. Het begin is nog wat onwennig, maar de tweedejaars JO13, dat klinkt gek, nemen de eerstejaars JO13 op sleeptouw. In het begin heeft Loosduinen duidelijk de overhand, en is het eerstejaars JO13 keeper Quinten die met knappe reddingen voorlopig de DUNO nul houdt. Maar helaas, na een kwartier is het bij een corner de kleinste Loosduiner die ongehinderd de 0-1 binnenkopt. Werd hij niet goed gedekt of stond Quinten geen driekwart? De toeschouwers in de buurt van de trap weten wat ik bedoel. Tweederde, driekwart, dat zijn de keeperstrainerstermen die ik heb geleerd in de eerste helft. Er wordt in het vervolg van de eerste helft aardig gespeeld, maar vaak is het in de eindfase nèt niet, en tegelijkertijd laat de Loosduinse keeper zich van zijn beste kant zien. Vlak voor rust is het Nick die zijn snelheid goed gebruikt en de gelijkmaker beheerst binnenschiet. Jammer genoeg is het een minuut later alweer 1-2, zal je altijd zien. Even niet scherp genoeg verdedigd, en daar wordt weer maximaal van geprofiteerd.
Ruststand 1-2. De spelers gaan naar binnen, dat is voor de eerstejaars JO13 ook nieuw natuurlijk, bedenk ik nu. Vriend Frank haalt koffie, en met Jort als nieuwe toeschouwer is het ouderwets gezellig. De tweede helft begint; er is duidelijk gesproken in de kleedkamer. DUNO neemt het heft in handen en speelt bijna de hele tweede helft op Loosduins grondgebied. Ze komen er bijna niet meer uit, en de gelijkmaker blijft helaas tot na het laatste fluitsignaal in de lucht hangen.
Jammer jongens, het was meer dan verdiend geweest, maar mocht helaas niet zo zijn. Bij het verlaten van het veld geven de ouders jullie een verdiend applaus, en ik zie weer heel veel mogelijkheden, zowel voor jullie op het veld als voor mezelf op papier.
Prettig weekend, Paul
