13 april 2013 0:00
Henriette de Wilde
Het imposante complex van SV Den Hoorn vormde vanochtend vroeg het strijdtoneel waar de D2 zijn volgende competitiewedstrijd moest afwerken. Niet dat het aanvangstijdstip van de wedstrijd zelf zo vroeg was, maar omdat Den Hoorn nu eenmaal nogal ver weg klonk waren we goed op tijd vanaf de Haagsche Dynamiek vertrokken. Een beetje tot onze eigen verrassing stonden we vervolgens wel heel erg ruim voor het begin van de wedstrijd bij de fraaie kantine van de tegenstander. Dat gaf in ieder geval ruime gelegenheid tot voorbeschouwing en analyse, zullen we maar zeggen. Den Hoorn streed nog volop mee om het kampioenschap, een geduchte tegenstander dus. Daar stond tegenover dat we de thuiswedstrijd gewonnen hadden, dus het duel kon met enig vertrouwen tegemoet worden gezien. Niet ten onrechte, zo bleek al snel. Terwijl de toeschouwers nog zo'n beetje stonden bij te komen van de wandeltocht naar het aangewezen wedstrijdveld creëerde DUNO direct al zijn eerste scoringskans. Het lukte de inglijdende laatste verdediger van Den Hoorn met een uiterste krachtsinspanning nog net Marten, vrijgespeeld in de zestien, van afronding af te houden. Jammer, hij had er van de supporters best in gemogen, maar het gaf wel de overtuiging, dat er voor DUNO vandaag wel degelijk iets te halen viel. Het wedstrijdbeeld was vervolgens redelijk in evenwicht en waar Den Hoorn voornamelijk de lange bal probeerde te hanteren zette DUNO daar wat meer verzorgd combinatiespel en opbouw van achteruit tegenover. Hoewel de wedstrijd voor de toeschouwers zeker spannend en goed te pruimen was, deden zich geen echt grote kansen voor beide doelen voor. We gingen de rust dus met een gezien het spelbeeld terechte 0-0-stand in. Wat voor vaatje er bij DUNO in de kleedkamer had gestaan, zullen we wellicht nooit weten, maar duidelijk was wel dat het team zich had voorgenomen hier in de 2e helft eens flink uit te gaan tappen. De veldposities waren iets aangepast, DUNO speelde meer naar voren en de tegenstander werd op de eigen helft vastgezet. Kansen kwamen er vervolgens "vanzelf": Yassir *) schoot in vrije schietpositie net voorlangs en Gregory kopte een corner van Kasper rakelings over de kruising bij de eerste paal. Afstandsschoten van Wouter en Marten konden helaas door de keeper onschadelijk gemaakt worden, maar langs de kant wisten we het zeker: hij moet een keer gaan vallen. En dat deed-ie ook: een nieuwe corner van links werd door Leonardo van dichtbij via de keeper binnengekopt, 0-1 de ban was gebroken. Den Hoorn probeerde zich terug te knokken in de wedstrijd, maar slaagde daar ondanks veel inzet en goede wil niet echt meer in. Pogingen om in de nabijheid van het DUNO-doel te komen, werden door onze geconcentreerd spelende verdedigers als Joris en Casper zonder al te veel moeite onschadelijk gemaakt. Op een enkele terugspeelbal na kreeg sluitpost Nick in deze tweede helft niets noemenswaardigs meer te doen. DUNO zette nog een keer flink aan om een veilige marge van twee doelpunten verschil tot stand te brengen. In alle ijver en gretigheid ging dat soms helaas net een beetje te gehaast en werden de spitsen meer dan eens uit buitenspelpositie teruggefloten. Kort voor tijd lukte het dan toch: of het nu opnieuw Leo was, of dat Yessin *) ditmaal het laatste tikje gaf, zeg het maar, de overwinning was in ieder geval definitief veilig gesteld. Verdiend, zeker, en de vreugde bij de DUNO-ers na afloop van het sportieve duel was volkomen terecht. Omdat ook medekoploper en onze tegenstander van volgende week HVC'10 vandaag verloor is het in de poule razend spannend: met nog enkele wedstrijden te gaan staan nu twee teams met 26 en twee met 25 punten bovenaan. Het lijkt de eredivisie wel. Onze D2 volgt weliswaar op bescheiden afstand, maar zou gezien het programma de komende weken wel eens een rol van beslissende betekenis in de ontknoping kunnen gaan spelen. Sjaak Hof *) disclaimer: onderlinge verwarring van de tweelingbroers zij verslaggever vergeven.
