Daarna in alle vroegte overleg gevoerd met onze tweede trainer die op dit moment in Azië verblijft om in samenspraak de juiste spelers bij de juiste positie te zetten, waarmee deze voorbereidingen konden worden afgerond. We hebben vanwege het Sinterklaasfeest een verrassing voor de spelers samengesteld dat bestond uit een gedicht en wat lekkernijen die we na de wedstrijd gingen overhandigen aan onze eigen spelers en twee E spelers, Tristan en Nicky, die vrijwel iedere training met onze groep mee trainen en niet onverdienstelijk. Nicky is zelfs al zo gegroeid in zijn spelontwikkeling dat deze al enkele keren echte wedstrijden heeft meegespeeld waar die zijn mannetje absoluut stond.
Het was inmiddels tijd om tot wekken over te gaan van drie DUNO spelers die nog heerlijk lagen te ronken. Duco, onze keeper, zijn grote broer Damian die bij onze DUNO trainer Harry Barbier zich vandaag moest inzetten voor een te spelen wedstrijd met de C1 en de nog grotere broer Dani die vandaag met trainer Bert Korte een inzetverplichting moest nakomen voor een te spelen wedstrijd in de A1.
Ik wek altijd een keer vriendelijk (terwijl ik de dekbedden van het bed aftrek ;-) en dat is ook echt genoeg want de heren weten inmiddels dat een hand bij een eventueel benodigde tweede wekronde verstopt is in een met ijskoud water gedompelde washand ;-) of de heren hier thuis thans opstaan uit eigen discipline of dat zij een weloverwogen afweging maken op basis waarvan een confrontatie met een koud en nat washandje voorkomen wordt, weet ik niet maar verstandig vind ik ze wel ;-)
Na een gezamenlijk ontbijt en kopje koffie en nadat de hond was uitgelaten, gingen we om kwart voor acht richting DUNO. Ons team D5 moest half 9 verzamelen maar onze kleedkamer moest ook nog voorbewerkt worden. Waterzak vullen, ijsspray controleren, bidons spoelen en vullen, en de opstelling klaarleggen zodat deze meegedeeld kon worden. Daarna de gedichten klaarleggen en de traktaties, waarna ik nog heel even de tijd had om met onze supporters een praatje te maken. Aan hen onze opstellingen alvast kenbaar gemaakt en wat is het dan heerlijk voor een trainer om ook vanuit onze supportersgroep feed back te krijgen. Zo werd ik erop attent gemaakt dat de spelers gelet op vroege speeltijd van 9.00 uur er een reeële kans was dat de spelers nog niet helemaal wakker waren op basis waarvan het wellicht verstandiger zou zijn de opstellingen voor de eerste en de opstelling voor de tweede helft met elkaar te wisselen. De eerste helft dus 4-3-3 en de tweede helft de aanvallende 4-2-3-1 opstelling. Als trainer en leider is het heel belangrijk om de oren ook te luisteren te leggen bij objectieve supporters omdat je dan op basis van een veel breder oordeel beslissingen kan blijven optimaliseren. Ik besloot het verkregen advies dan ook te volgen.
De wedstrijd begon en al snel bleek dat het verkregen laatste stukje advies, niet voor de wind was geweest, die overigens ook zeker van zich liet spreken. Het waaide stevig en de wind maakte de gevoelstemperatuur nog frisser. Als u dan denkt dat spelers daar wakker van worden dan heeft u het net zo mis al ik had. We rommelden wat aan op het veld en lieten de posities voor wat ze waren. Onderling merkte, hoorde en vernam ik ook dat onderlinge handig bedoelde aanwijzingen vanwege de slaapmodes niet vertrekt en gegeven werden zodat deze gezien konden worden als opbouwende kritiek. We kwamen nauwelijks in beweging en lieten ons onaangenaam verrassen door een wakkere en gehaaide tegenstander welke helemaal geen systeem of eenheid liet zien zowel in het spel als in het aanzicht daarvan want zij speelde, in tegenstelling tot ons DUNO team, in trainingspakken met verschillende kleurstellingen en blauwe of zwarte shirts. Ondanks dat zij geen systeem of eenheid uitstraalde, werden wij volledig onder de voet gelopen. Het leek wel of er een pepernootje in de achterban van de DUNO D 5 fiets zat.
Mijn hartspier kreeg het dikwijls zwaar te voortduren en mijn stembanden verlangde naar een kopje thee met honing. Alle inspanningen ten spijt wist de tegenstander de bal tegen ons net te laten belanden. Het was werkelijk waar een eerste helft welke we vol afschuw hebben moeten aanschouwen. Als onze lezers onze vorige verslagen teruglezen, kan worden aangemerkt dat het niet de eerste keer is dat het team de eerste helft van een te spelen wedstrijd hun trainers en supporters schrik aandoet. Het lijkt wel of zij ons wakker maken vanuit een nare droom welteverstaan:-)
Eindelijk kwam het verlossende fluitsignaal dat rust heet en dat hadden de supporters en trainer ook zeker nodig na deze eerste helft.
In de kleedkamer heb ik wat wijzigingen doorgevoerd op het gebied van invulling van de positie. Zo schoof ik Rehan van rechts naar linksvoor en Ismael iets meer een ondersteunde rol op het gebied van verdediging. Niet omdat hij niet kan aanvallen want dat kan hij zeker. Heb hem ook de vrijheid gegeven die hij aankan op basis waarvan hij ook meer mee naar voren mocht als hij maar zorgde dat hij op tijd terug kon zijn als dat nodig is. Voor onze aanvoerder gold datzelfde.
De tweede helft begon en hoe ongelooflijk is het om te zien dat het kleine plastic bekertje limonade, stevige maar ook opbouwende kritiek een droomteam als D5 kan transformeren tot de bikkels die zij feitelijk ook echt zijn, een spel laten zien die hun reputatie ten goede komt.
Alles wat ze de eerste helft achterwegen lieten, gebeurde in de tweede helft dubbel. Elkaar voorzien van opbouwende kritiek, schitterende combinaties op basis van een spel over de geheel breedte van het veld. Er werden duels aangegaan en gewonnen en goed verdedigd. Met name Youness liet zich niet passeren en maakte regelmatig dat de bal in ons bezit kwam en richting onze voorhoede verplaats kon worden. Het duurde dan ook niet lang totdat we de gelijkmaker konden noteren.
De spreekwoordelijke beer was met deze gelijkmaker losgelaten want het team besloot binnen de kortste keren te gaan voor een voorsprong en binnen een poep en een scheet deden zij wederom als team de bal tegen het net van onze tegenstander te laten belanden.
Ikzelf schrok er gewoon van en maande gelijk tot kalmte en dat posities moesten worden ingenomen en dat de wedstrijd nog niet afgelopen was en dat we moesten doorgaan. Nou beste lezers dat doorgaans was niet tegen dovenmansoren gezegd want de trein die Duno D5 heet, denderde met hoge en vernietigende snelheid voort. De aftrap werd genomen door onze tegenstander die tot driemaal achter elkaar toe volledig verrast was door de vaart van onze trein en het samenspel want de trein die Duno D5 heet denderde met vernietigende kracht over de lengte van het veld maar zeker ook over de gehele breedte van het veld, waardoor er voor onze tegenstander geen houden meer aan was.
Na een absoluut verdiende voorsprong van 4-1, besloot ik dat het genoeg was en instrueerde onze aanvoerder Ali, die na een blessure, enkele trainingen en wedstrijden verstek heeft moeten gaan, de achterhoede meer op slot te zetten. De trein die Duno D5 heet, denderde, ondanks dat het gas van de pedalen was gehaald, nog steeds voort en voorzag ons in zijn vaart van een vijfde doelpunt waarmee we de wedstrijd dan ook in ons voordeel konden beslechten. De trein DUNO D5 Rolde hierna rustig uit naar onze kleedkamer en nam onderweg hier naartoe nog twee passagiers mee genaamd Tristan en Nicky. Laatste twee heren zijn feitelijk E spelers, maar trainen vrijwillig en intensief mee met de DUNO D5 trein.
Hiermee hebben zij beiden zich feitelijk onlosmakelijk verbonden aan ons team op basis waarvan ook zij werden meegenomen om een gedicht uitgereikt te krijgen en een lekkere versnapering in het kader van het sinterklaasfeest nadat de DUNO D5 trein tot stilstand was gekomen in de kleedkamer. Dame en mannen we hoeven denk ik niet meer te zeggen dat jullie het spelletje kunnen want dat kunnen jullie. Maar het kan natuurlijk altijd beter op basis waarvan we de lat lekker hoog houden en ons blijven doorontwikkelen.
Tot maandag op de training waar we weer gaan bikkelen :-)
Trots op jullie, Bob
