In het begin van de wedstrijd waren beide teams aan elkaar gewaagd. De eerste kans was voor DUNO. Een toegekende vrije schop aan de linkerkant van het veld leek een opgave voor een rechtspoot, maar Lars nam plaats achter de bal, en schoot de bal fraai richting de verre bovenhoek. De keeper kon er alleen maar naar kijken, maar zag tot zijn opluchting de bal via de lat weer terugkomen in het veld. Die Haghe bleek over een goede ploeg te beschikken wat natuurlijk geen verrassing was gezien de ongeslagen status. Ze kregen een mooie kans vanuit een corner, maar Gio wist een doelpunt te voorkomen. Even later weer een enorme kans voor Die Haghe. Een kopbal stuitte via de lat terug, en gelukkig voor DUNO werd de rebound voor open doel over gekopt. De voorhoede van DUNO had veel moeite met de sterke verdediging van Die Haghe. Toch wist Giovanni een doelpoging te ondernemen, maar helaas ging de bal naast het doel. Die Haghe werd langzaam beter, en wist op voorsprong te komen (1-0). Dit was voor DUNO een omslagpunt, want vanaf dat moment was het geloof er niet meer, en de motivatie om er nog een mooie strijd van te maken. De frustraties namen toe, wat leidde tot gele kaarten voor Justin en Daniel, al was de laatste discutabel. Tot de rust bleef het bij deze kleine achterstand.
Na de pauze was Die Haghe heer en meester. DUNO probeerde het nog door een extra verdediger in te brengen. Dit was de hond van Sem, die tot hilariteit van alle spelers en toeschouwers een gevaarlijke aanval van Die Haghe wist te onderbreken. Het was slechts uitstel van executie, want de ene na de andere aanval kwam op het DUNO doel af, met de nummer 13 van Die Haghe als absolute uitblinker. DUNO kwam niet meer in het spel voor, en het was dan ook niet verwonderlijk dat Die Haghe de score wist uit te bouwen, en uiteindelijk eindigde de wedstrijd in 5-0. Die Haghe was de terechte kampioen, en schoorvoetend gingen onze helden ze daarmee feliciteren, zoals het hoort.
Na afloop kwamen we nog bij elkaar, en Marco, de vader van Daniel, had mooie woorden voor iedereen die een bijdrage had geleverd aan het mooie seizoen.
Ook ik werd letterlijk en figuurlijk even in het zonnetje gezet vanwege de wekelijkse verslagen. Hartelijk dank voor de mooie cadeaus. Hiermee komt een einde aan een tijdperk, want aangezien Elian vanaf volgend seizoen zijn broer achterna gaat, en zijn kunsten wil gaan vertonen bij Quick, zal dit tevens mijn laatste verslag voor DUNO zijn. Ik heb het alle jaren met veel plezier gedaan, maar volg mijn kinderen nu naar de nieuwe club. Hopelijk zie ik iedereen nog op de slotdag.
Ruud Nobel
