Dat een schot van Bradley met links net over de kruising verdween, een fraaie treffer van Yassir op aangeven van de grens alsnog werd geannuleerd en Yazz bij een mogelijke intikker na een voorzet van rechts door een verdediger in een ultieme reactie onreglementair achterover werd getrokken deerde DUNO op dat moment niet echt. Het zou immers toch wel goed komen, waarbij DUNO overigens van geluk mocht spreken dat ook de reactie van de verontwaardigde DUNO-aanvaller tegen zijn opponent de scheids ontging. Zoals het dan gaat putte Excelsior moed uit het gebrek aan doeltreffendheid van het thuisteam en langzaam kroop men uit de schulp. Gehaast en onrustig verdedigen, waarbij ballen over zij- en achterlijn werden gerost, waar soms ook overwogen uitverdedigen uitkomst had geboden, leidde tot ingooien en corners die onnodige dreiging richting DUNO-doel opleverden. De gasten leken hierdoor kort voor rust volledig terug in de wedstrijd en het rustsignaal kwam voor het thuisteam dan ook niet erg ongelegen.
DUNO had verzuimd in de eerste helft definitief afstand van haar tegenstander te nemen, zodat de wedstrijd nog zeker niet beslist was. Dat bleek ook zeker aan het begin van de tweede helft; Excelsior rook haar mogelijkheden en probeerde wat meer naar voren te voetballen.
Maar de beste kansen bleven voor DUNO, minimaal twee, drie keer verschenen de voorwaartsen frank en vrij voor de keeper, waarbij de bal vervolgens jammerlijk over, bovenop en langs het vijandelijke doel verdween. Dat kon niet anders dan een keer misgaan, vreesden we. Het duel werd feller en fysieker en er lagen regelmatig spelers op de grond. Een Excelsior speler moest na een bal vol in het gezicht te hebben gekregen met een bloedneus de strijd staken, zodat zij met tien man kwamen te staan.
Helaas moesten ook de DUNO-verdedigers Amber en David, vanwege nogal onbehouwen inkomen van de imposante spits, geblesseerd het strijdperk verlaten, wat uiteindelijk doorslaggevend voor de uitslag bleek. Waar bij het gebrek aan productiviteit voorin in ieder geval de nul gehouden moest worden ontstond nu ook kwetsbaarheid achterin. De genoemde Excelsior-spits kreeg de gelegenheid met de bal aan zijn voet op te rukken richting strafschopgebied, en bleef ongestoord verder dribbelen zonder dat hem ook maar een strobreed in de weg gelegd werd. Terwijl de timide DUNO-verdedigers achter hem aan huppelden zonder fysiek contact te zoeken, het ontzag zat er blijkbaar flink in, legde hij rand zestien maar eens goed aan. Dani kon zijn inzet in eerste instantie nog keren, maar een instormende Excelsior aanvaller kon de terugstuitende bal vervolgens ongehinderd binnenlopen.
Opnieuw kon DUNO een voorsprong dus niet vasthouden, waar winst onder handbereik lag. Ook in het resterende deel van het duel ontstonden nog levensgrote kansen, maar het geloof in een gunstig resultaat ebde langzaam maar zeker weg. Ook omzettingen in de aanval konden de wedstrijd aan het einde niet meer laten kantelen. Met opluchting en zelfs enige verbazing begroette Excelsior het eindsignaal. De punten werden met de 1-1 broederlijk gedeeld en daarmee deed vooral DUNO zichzelf te kort. In twee wedstrijden twee schamele punten behaald, terwijl het er gewoon zes hadden moeten zijn. Daarmee kun je onmogelijk tevreden zijn. Aan het veldspel en de inzet ligt het niet, maar het verdedigen en afronden moet echt vele malen scherper.
Volgende week naar BMT, een oude bekende uit de bekerpoule. Ook daar hebben we de vorige keer gelijk gespeeld, 1-1 inderdaad. Hopelijk hoeven we deze keer niet voor de zoveelste keer een drietje op het totoformulier in te vullen.
De foto's van de wedstrijd
>>>
Sjaak Hof
