De laatste overwinning dateert immers van 16 februari en, het is een open deur, het gebrek aan wedstrijden winnen is natuurlijk de reden van de zorgelijke stand op de ranglijst. De wedstrijd tegen TAC'90, ook nog lang niet zeker van lijfsbehoud, was van een matig, zeer matig niveau. Ondanks de flitsende start, DUNO stond na 8 minuten op een comfortabele en luxe 2-0 voorsprong, kon DUNO onvoldoende rust in het spel brengen en moest het toezien hoe de technisch vaardige spelers van TAC steeds meer grip op de wedstrijd kregen.
DUNO houdt TAC'90 van het eigen doel af.
Toen TAC'90 in de 75e minuut via een strafschop de tegentreffer scoorde was er zelfs nog sprake van een spannende slotfase waarin DUNO zowel de score had kunnen uitbouwen als ook de gelijkmaker had kunnen incasseren.
Aan DUNO kant achteraf dus vooral opgeluchte gezichten waarbij men heel voorzichtig geloof houdt in een alsnog goede afloop. Daarvoor moet de ploeg van trainers Jan Linkerhof en Stephan van der Kruk nog wel twee wedstrijden winnen om kans te houden op deelname aan de nacompetitie. Volgende week volgt de uitwedstrijd tegen DSVP dat vandaag Houtwijk met liefst 7-1 versloeg waarna op eigen terrein de laatste competitiewedstrijd tegen MVV'27 wordt gespeeld. DUNO is daarbij afhankelijk van de resultaten van de concurrenten en heeft het zodoende allemaal niet meer in eigen hand. Een pessimist zal zeggen dat dit uitstel van executie is, wanneer we een en ander met een beetje gezond optimisme beschouwen dan kunnen we sowieso stellen dat door de zege de hoop in ieder geval levend is gehouden.
Met steun van het thuispubliek.
Over de wedstrijd zelf kunnen we kort zijn.
Droomstart
DUNO kende een droomstart toen na 40 seconden de 1-0 op het scorebord stond. Na een wat onoverzichtelijke situatie in het strafschopgebied was het de zoals altijd zwoegende Koen Zonneveld die de 1-0 aantekende uit een hoekschop van Kevin Hess.
Deze start in een voor DUNO weer cruciaal duel was dus uiterst welkom. Na 8 minuten verhoogde Gino Kos de stand naar 2-0 door de bal fraai langs doelman Khedoe te krullen. Het tamme en afwezige TAC'90 kon hier weinig tegenover stellen en kreeg pas na een kwartier grip op de wedstrijd.
De technisch vaardige spelers van TAC'90 konden echter weinig gevaar stichten. Pas vlak voor rust moest Jeffrey van Vliet vakkundig ingrijpen om de aansluitingstreffer te voorkomen. Dat deed hij in de 44e minuut én op een uitstekende wijze én op de cruciaal moment. Vlak daarvoor had Qunicy de Vries tot 2x toe de gelegenheid om de derde goal te maken maar wachtte hij net iets te lang met schieten.
DUNO: kans uit vrije trap na rust.
Die derde en mogelijk voor de wedstrijd beslissende goal was op meerdere momenten mogelijk geweest als er net iets sneller en met meer overtuiging was gehandeld. Dat laatste bleef uit en was ook exemplarisch voor het optreden van de hoofdmacht. Ondanks de voorsprong bleef het spel én onrustig én tegelijkertijd mat en onzorgvuldig. Veel passes kwamen niet aan, veel duels werden verloren of werden halfslachtig aangegaan.
DUNO was dus zeker niet in goede doen. Vlak na rust deed diezelfde Quincy de Vries van zich spreken door zeer fraai op snelheid enkele verdedigers te passeren en een goede voorzet af te leveren die net door Gino Kos werd gemist. Het gebrek aan scherpte en vorm ook voor het doel van de tegenstander hield TAC'90 in de wedstrijd. Gedurende de tweede helft nam TAC'90 steeds meer het initiatief zonder voor echte dreiging te kunnen zorgen.
Quincy de Vries staat op punt de TAC-speler te passeren.
Pijn en moeite
Bij DUNO werd duidelijk zichtbaar dat enkele spelers er conditioneel doorheen zaten en met pijn en moeite overeind bleven. In de 72e minuut kon Jeffrey van Vliet nog redding brengen op een gevaarlijk schot maar moest hij toezien dat TAC'90 steeds meer aandrong. In de 75e minuut maakte Remco van Weeren een lichte en ongelukkige overtreding op Romanique Melian en kon Kees van der Straaten vanaf 11 meter de aansluitende treffer scoren: 2-1.Het laatste kwartier, inmiddels waren Jonathan Roeleveld en Quincy de Vries gewisseld voor Erwin van der Harst en Joeri van Leeuwen, kon de wedstrijd nog alle kanten opgaan maar bleef een hard werkend DUNO overeind. Het eindsignaal van de prima fluitende arbiter Kolsteren - een heerlijkheid dat een arbiter lekker laat voetballen en ook goed de grenzen aangeeft - kwam als een geschenk.
Spanning op de bank.
De kans op degradatie naar de 4e klasse is ondanks deze belangrijke overwinning nog steeds nadrukkelijk groot. En als die degradatie volgt dan is dat sportief gezien heel vervelend maar voor de vereniging natuurlijk geen ramp. Er zijn ergere dingen in het leven. En verliezen en degradatie hoort natuurlijk ook bij sport.
Maar zolang er leven is, is er hoop. Dat laatste moet altijd het uitgangspunt zijn voor de individuele en teammotivatie. Volgende week tegen DSVP moet de ploeg er dus weer staan.
Heel erg veel succes gewenst.
Rob Leenheer
