We hadden dit verslag, toen we met voorzitter Rob Leenheer de aantrekkelijke eerste helft van DUNO kant doornamen, willen beginnen met misschien wel het fraaiste moment van dit voetbalseizoen. Stel je voor, je bent op 21 januari 2012 op Haagsche Dynamiek aanwezig en je ziet in de 29ste minuut DUNO-speler Rico Westdorp in actie. Wat hij in die minuut showde, grensde aan het ongelooflijke. Met een pirouette, zomaar afkomstig uit het Circe du Soleil, een tussenstapje, een korte versnelling, nog een schijnbeweging en een aai over de bal met zijn voeten passeerde hij fraai drie, vier verdedigers van de Hoekse opponent. Het was een prachtig staaltje voetbal, van een speler die een ongelooflijke drive tentoon spreidde. Zo mooi, zo zelden vertoond, dat het ruim opgekomen publiek terecht de handen stuk klapte.
Het was diezelfde magnifieke voetballer die zich in de 78ste minuut volstrekt liet gaan. DUNO was zojuist op een verwarrende 1-3 achterstand gekomen, terwijl een overwinning de hele middag zo voor de hand lag, en Rico wilde naar voren. Naar voren! Met een slalom-actie wilde hij opnieuw de tegenstander verrassen, maar nu lukte het niet. Met die 1-3 in het achterhoofd, met die voetbalmiddag-die-zo-mooi-had-kunnen-zijn in gedachten, verloor Rico Westdorp een moment zichzelf. Hij ging veel te fors in op een tegenstander en eindigde zo met een rode kaart op zak. Gegeven door een briljant leidende arbiter, Van Rijsbergen geheten, een scheidsrechter die niet voor niets op de nominatie staat te promoveren. Wat Rico deed viel niet goed te praten, niet voor de tegenstander die geblesseerd het veld uit moest (we wensen hem sterkte), niet voor de voetballer die Rico zo goed kan zijn en niet voor zijn elftal dat hij onmiddellijk dupeerde.
Die frustratie uittte zich op een ogenblik dat DUNO de wedstrijd in nauwelijks tien minuten tijd uit handen had gegeven. Je kon het zien aankomen, vanaf de 65ste minuut. Daar waar onze manschappen het middenveld vrijwel de gehele wedstrijd hadden beheerst, verloren ze nu de grip op dat stuk van het veld. HVC rukte op, werd gevaarlijker en scoorde in de zeventigste minuut de 0 tegen 1. Die voorsprong was op dat moment, voor wie de hele wedstrijd had gezien, voor DUNO even ongelukkig als onnodig te noemen. Want o wat een kansen waren er daarvoor verloren gegaan. De beste mogelijkheden waren voor Foaud Arab, gelukkig terug na een blessure. Hij stond zowel in de 22ste minuut als in de 62ste minuut op luttele centimeters van het doel, maar slaagde er helaas niet in vanuit vrijstaande positie te scoren. Ook dat was jammer te noemen, want een blik op de ranglijst leert dat een overwinning van DUNO ons de koppositie had gebracht en liefst vijf punten voorsprong in de tweede periode.
Nu sloot DUNO de wedstrijd af met een katerige nederlaag, die door alle nederlagen van hooggenoteerde ploegen niet fataal is te noemen (we staan nu op twee punten van koploper HVC), maar het had zo mooi kunnen zijn. Goed, toen HVC in de zeventigste minuut op voorsprong kwam, ontstond een bijna kolderieke wedstrijd. Eerst was het Marc Boshoff die drie minuten later op het doel vuurde, waarna de uitstekende HVC sluitpost de bal pardoes door z´n handen liet glippen. Dat betekende de gelijkmaker. Maar voordat iedereen daarvan was bekomen, stonden de gasten alweer op voorsprong. Uit een hoekschop liet DUNO HVC gemakkelijk inkoppen. Een nieuwe tegenslag voor het elftal van Manuel Vissers, de trainer die toch ook na die gelijkmaker moet hebben gerekend op de veerkracht van DUNO om de wedstrijd te kunnen winnen. Zover kwam het niet, door comedy capers in de achterhoede van DUNO. Stephan van der Kruk en doelman Murat Ozcan zullen er straks op een zonnige voorjaarsdag nog wel eens om kunnen lachen, maar op deze zaterdag was hun onderling samenzijn even minder gezellig. Murat kwam uit, mikte op Stephan, die ook wilde schoppen, enfin en toen lepelde een slimmer HVC speler de bal vanaf de middenlijn over beiden heen en was het een tegen drie.
Op zo´n moment ben je als groen zwart wel even wezenloos stil. Zijn er lekker veel mensen, staat de muziek klaar, speel je een overtuigende wedstrijd, kun je alleen op kop komen en dan loopt het zo af. Terwijl ons elftal er zo goed stond. Met doelman Murat Ozcan achterin, Adem Dogan, Stephan van der Kruk, Remco van Weeren en Roy Heikoop daarvoor, en op het middenveld Nick Heikoop, Erwin van der Harst, Marc Boshoff en Rico Westdorp. Voorin stonden Aimen Said en Fouad Arab hun mannetje, terwijl Rico Luijando en Abdel Aznai nog zouden invallen. Overigens was het jammer dat Michail Toet en Rico Luijando (nog wel invallend) door blessures waren getroffen, daarmee moest Manuel toch schuiven in zijn elftal, dat de afgelopen wedstrijden voor de winterstop zo succesvol was.
Het verschil van twee doelpunten kon DUNO niet meer goedmaken. Sterker nog, het werd nog erger nadat de sterk spelende Remco van Weeren een van zijn weinige foutjes maakte, waardoor HVC een strafschop mocht nemen. Zo kwam de eindstand op het bord in een duel dat DUNO met dezelfde cijfers had kunnen winnen. Toen een HVC fan in de rust naar binnen liep, zei hij eerlijk dat het wel drie nul voor DUNO had kunnen staan. Zo waren de verhoudingen, maar dat telt achteraf niet meer. De winnaar van het weekeinde in de enerverende tweede klasse C werd zo HVC, de ploeg die nu aan de leiding gaat, met dank aan alle verrassende uitslagen. Winnaar was ook de scheidsrechter van dienst, die een goed rapport moet hebben gescoord en die er bovendien een lekkere wedstrijd van maakte. Door zelf onopvallend aanwezig te zijn en echt vanuit de voetballers de wedstrijd te leiden. Ook dat mag genoemd.
En nu mag DUNO de tranen drogen, een enkele schorsing incasseren en op weg naar de uitbeurt bij LYRA. Dat het in het Westland lastig zal worden is zeker, te meer daar LYRA de weg terug nu wel lijkt te hebben gevonden. Alles bij elkaar mag DUNO ook terugblikken op een sterk gespeelde wedstrijd, hoe vervelend de afloop dan ook mag zijn. De spelers kunnen vertrouwen peuren uit wat ze hebben laten zien, op weg naar LYRA resteert slechts het besef dat kansen afronden wel cruciaal is.
Enfin, lik de wonden, baal een paar dagen en daarna goedgemutst naar De Lier. Elke overwinning in deze poule telt enorm, dat besef mag er zeker zijn. Succes.
Henk Ruijl
