We nemen je even mee naar Haagsche Dynamiek, zaterdag 12 mei 2018. Het loopt al tegen half vijf - en we waren toch echt omstreeks 14.15 uur begonnen - als Jordy Navarro, deze zaterdag weer uitblinkend op de linksback-plek, de bal voor het doel brengt. Hij doet dat overigens vanaf de rechterkant, maar dat moet kunnen. Voorin heeft DUNO dan al de ene na de andere poging ondernomen om het de PGS-goalie moeilijk te maken. Liever nog: om te scoren. Het wil maar niet lukken. Al dik negentig minuten lang niet. (lees onder de foto's verder)
Doelman Jeffrey van Vliet heerst in de lucht. FOTO'S NICK VAN DER TOORN
Verlammend
DUNO oogt loom en met weinig vernuft, maar trainer Benjamin van der Zwan slaat de spijker op z'n kop als hij na afloop signaleert 'dat we echt zo onnoemelijk graag wilden winnen vandaag, dat het een verlammend effect op de ploeg had'. DUNO wil wel, maar het lukt gewoon niet. Ballen komen niet aan, zijn we een keer voorin en dan is de laatste pass weer niet goed, enfin: zo'n dag dat je elk uitzicht op de titel wel uit handen geeft. Maar dan breekt die magische slotfase aan. Scheidsrechter Wijnands maakt nog geen enkele aanstalten om af te fluiten als Jordy de bal perfect voor het doel lepelt. Daar staat Rodion Pont, die vooraf van leider Rob van Huijzen te horen heeft gekregen 'jij gaat scoren vandaag...'.
Heel wat volgers voor het duel, boven en beneden.
En warempel op dat magische moment maken Rodion en DUNO het waar. Vergeten zijn alle foute passes of mislukte acties. Vergeten wat er allemaal niet goed ging. In de kopbal, die we nu al de heerlijkste van 2018 dopen, legt Rodion alle frustratie over gemiste kansen en het gevoel-dat-het-maar-niet-wil-lukken-vandaag. Hij neemt een duik, observeert waar de doelman staat en hij ziet het al: deze bal eindigt tegen de touwen. En jawel: dolle vreugde wordt zijn deel, juichende spelers rennen naar de bank en even is DUNO het paradijs op aarde: 1-0. En we doen nog mee!
Tumultueus
Wie denkt dat het daarmee dan gedaan is, heeft het mis. Terwijl onder anderen de generatie voetballers uit DUNO's kampioensjaren 1982-1983 hun ogen uitkijkt in die slotfase, ontstaat een tumultueuze slotfase. Wijnands, die deze middag gedecideerd fluit en zich niet gek laat maken, weet van geen ophouden en dus krijgt ook PGS/Vogel nog twee enorme kansen. Het is nog vijf minuten billen knijpen en onder anderen Jeffrey van Vliet, als doelman toch al een held deze middag, sleept DUNO er doorheen.
DUNO valt aan, hier nog tevergeefs.
En dan, het is al bijna half vijf is het daar: het slotsignaal van Wijnands en de opmaat voor feestvierende DUNO'ers. Hoewel we feitelijk nog niks hebben, geen titel, geen periodeprijs, voelt deze overwinning wel als een geweldig moment. Als prijs op zich. Dolle taferelen dus, zowel op het veld als in de kleedkamer. Genieten. Even niet denken aan nog moeilijke duels die volgen, aan nog in een half uur zien te winnen van een momenteel ijzersterk spelend GSC Esdo, nee: stilstaan bij wat vanmiddag is bereikt. Drie punten en: we leven nog!
Bus geparkeerd
Stralende gezichten natuurlijk na afloop. Benjamin van der Zwan glundert van oor tot oor, maar is kletsnat van de warmte en het zweet. Je zult maar trainer zijn. Vooraf wist-ie het natuurlijk wel. Oud-trainer van DUNO en nu van PGS/Vogel Raymond Back had het ook al aangekondigd: wij parkeren vandaag de bus voor het doel en DUNO moet er maar doorheen zien te komen. Dat deed PGS/Vogel, waar in de laatste twintig minuten ook good-old Quintus Blokpoel (van 1974) nog inviel, buitengewoon goed. Beck mocht dan na afloop zeggen dat zijn ploeg niet goed had gespeeld, de bus parkeren kunnen ze in elk geval hartstikke goed. En natuurlijk doet het dan pijn als je in extremis zo verliest. Maar Beck schudde sportief menigeen de hand.
Matchwinner Rodion Pont schermt de bal af.
PGS/Vogel deed zelfs meer dan achteruit lopen. Zo moest Jeffrey van Vliet in de 23ste minuut op een uithaal van Glen Plum alles uit de kast halen om de 0-1 te voorkomen. En ook op slag van rust was het de DUNO-sluitpost die PGS'er Danny Plugge van een doelpunt af hield. Stelde DUNO daar nog iets tegenover? Jazeker wel. Al was het zelden overtuigend en met lef. Te gespannen, te veel: het hoofd wil wel, maar de benen doen het vandaag niet. Tekenend was hoe op zichzelf fraaie aanvallen via Donny van den Hoogenband en Jordy Navarro in de eerste helft weliswaar leidden tot gevaar, maar de voorzetten steeds overal tussen vielen.
Alles uit de kast
Zo was het 0-0 bij rust, begonnen we met een inzet van Elyseo van de Graaf direct na de doelwisseling in het zijnet en moest DUNO daarna alles uit de kast halen om een tegentreffer te voorkomen. De krachtigste actie was wat dat betreft van Evert Steinvoort zich alles in de strijd gooide en met een wanhoopsduik de 0-1 voorkwam. De kans kwam in de 31ste minuut dan toch: Jordy Navarro mocht aanleggen vanaf 16 meter, maar de bal verdween uit zijn vrije trap toch net over het doel. Benjamin wisselde: Ricardo van Calsteren, Erwin van der Harst en Remco van Weeren kwamen - maar we bleven aankijken tegen de 0-0. Een stand die vrijwel uitschakeling betekende. Was het de pinchhitters-rol van Remco die verandering bracht, was het de vermoeidheid bij PGS/Vogel... niks wees nog op de bevrijdende treffer. Die tenslotte, gelukzaligheid zelve, wel kwam!
En nu: Genieten van deze zege, uitkijken naar wat komen gaat (GSC Esdo deze week doordeweeks allicht) en dan... winst is het enige dat telt. Voorspelde de trainer al. Nog drie wedstrijden lang een waarheid als een koe.
Henk Ruijl
Opstelling DUNO: Jeffrey van Vliet, Joël van Oeveren, Ray Hack (Remco van Weeren), Evert Steinvoort, Jordy Navarro, Koen Zonneveld, Donny van den Hoogenband (Ricardo van Calsteren), Gabriël Tillema (Erwin van der Harst), Foeat Stolk, Rodion Pont en Elyseo van de Graaf.
