Foto's (Daan de Ligt) van DUNO 1-Roodenburg 1 >>>. (foto: Foad Arab, tweemaal doelpuntenmaker)
Voor wie mocht denken dat DUNO 1-Roodenburg (3 maart 2012, 6-0) op deze zaterdag werd beslist: dat was helemaal niet zo. DUNO won deze wedstrijd al veel eerder in de week. Bijvoorbeeld toen aanvoerder Stephan van der Kruk tegen zijn geliefde zei dat hij hoe dan ook op tijd terug wilde zijn van wintersport, dan maar een afdalinkje minder maken. Of thuis in bed, bij Adem Dogan: hij lag een week onder de wol met flinke griep, maar besloot toch dat hij hoe dan ook van de partij wilde zijn.Dankzij een uitstekende wedstrijdmentaliteit knokte hij zich naar een sterke persoonlijke prestatie tegen de Leidse ploeg.
Zo waren er meer hoogtepunten, al voorafgaand aan dit duel. Doelman Murat Ozcan die licht geblesseerd een aangepast trainingsprogramma volgde en daar het beste uit haalde. Hij stond er tegen Roodenburg weer ijzersterk en zag hoe hij samen met z'n teamgenoten voor de tweede opeenvolgende maal de nul kon houden. Bovendien waren er de tegenvallers die het elftal van trainer Manuel Vissers goed opving: Rico Luijando haakte geblesseerd af, maar zijn vervanger Redouan Azougagh schopte er gewoon twee in alsof hij al wekenlang op dit niveau speelt. En dan hadden we ook nog de geschorste Rico Westdorp, die zijn ploeggenoten fanatiek aanmoedigde, en de vervangers goed zag spelen. Langs de kant ook Nick Heikoop (geschorst, maar nuttig als cameraman waarover op een later moment meer) en de geblesseerde Michail Toet. En oh ja: de onverzettelijke RoyHeikoop had ook al een week vol griep achter de rug, maar hield zich dapper staande.kortom: DUNO moest zich al ver voor deze zaterdag instellen op een wedstrijd met hindernissen.
En dat lukte uitstekend.
Zonder twijfel het best geïllustreerd werd dat in 38ste minuut. Op dat moment herinnerde aanvoerder Stephan van der Kruk zich een van zijn vele valpartijen op de berghelling, eerder deze week: hij zag zichzelf omver buitelen, dacht: dat kan ik op het voetbalveld ook wel eens proberen en maakte een omhaal die ongekend was. DUNO stond toen juist op 1-0 dankzij een een kopbal van Foad Arab en Stephans omhaal leek linea recta te leiden tot de 2-0. Het kunststukje eindigde met een bal die uiteenspatte op een doelpaal en die vervolgens vanaf twintig meter voor de voeten van Redouan Azougagh belandde. Deze dacht geen seconde na en schoot. De fantastische uithaal eindigde snoeihard achter de Roodenburg-doelman, die volstrekt kansloos was: 2-0.
In dat doelpunt kwam alles van de week ervoor samen. De captain vervroegd terug van vakantie, invaller Redouan die fabelachtig raak schoot en alle ploeggenoten die een intens feestje vierden. Zij wisten: het staat dan nu wel 2-0, maar daar hebben we heel wat tegenslagen voor moeten overwinnen. Mooi om te beleven. Trouwens: in dat moment zat zeker ook dat DUNO zich realiseerde dat het ook heel anders had kunnen lopen. Vanaf de aftrap was nummer laatst Roodenburg een paar maal gevaarlijk dicht bij doelman Murat Ozcan geweest en het openingsdoelpunt had zomaar aan de andere kant kunnen vallen. Op slag van rust kwam DUNO helemaal goed weg. Vrij voor onze sluitpost miste een aanvaller van Roodenburg een opgelegde kans.
Zo ging DUNO rusten met een comfortabele voorsprong, in de wetenschap dat het elftal - ondanks alle aanpassingen - goed stond. Achterin is Murat al wekenlang een zekerheidje, terwijl de defensie met Stephan, Remco van Weeren, Adem Dogan en Roy Heikoop een zekere indruk achterliet. Daarvoor bewees Erwin van der Harst opnieuw zijn waarde door samen met Marc Boshoff enFoad Arab het middenveld sterk bezet te houden. Voorin maakten Aimen Said, Djamel Leeflang en Redouan Azougagh het de Leidse defensie erg lastig. Op de bank hielden Gilbert Schaap (hij zou invallen voor Adem) en Abdel Aznai (invalbeurt voor Aimen) zich paraat, terwijl Rico Luijando (geblesseerd) en reserve-doelman J-P Rouffaer klaar stonden bij calamiteiten.
Een mooi ploegje, dat in de rust werd gewaarschuwd toch vooral scherp te blijven. En zo geschiedde. Het werd 3-0 en geen 2-1, waarmee de wedstrijd z'n uitkomst na 53 minuten wel had. Het was de jarige Aimen die een vrije trap van wie anders dan Marc Boshoff fraai achter de sluitpost joeg: 3-0. Zo Roodenburg nog enigszins aanspraak wilde maken op een goed resultaat in de strijd tegen degradatie, was het toen wel gebeurd. Het duel onder leiding van de prima fluitende arbiter Duindam had nog slechts een vraag in zich: hoeveel zou het worden? Vol zelfvertrouwen ging DUNO onverdroten verder: 64ste minuut stiftje van Djamel op Redouan die beheerst afrondt: 4-0; 65ste minuut (!): Foad gaat zelf prachtig door en maakt af: 5-0; 87ste minuut: slotakkoord van Djamel na een sterke actie van invaller Abdel: 6-0. Het had nog meer kunnen zijn, jazeker - maar soms moet je ook wel tevreden zijn.
Het resultaat van dit alles is dat DUNO met opgeheven hoofd naar boven kan kijken. De ruimte naar de onderste ploegen die strijden tegen nacompetitie of directe degradatie is groter geworden, zodat er wel wat lucht is ontstaan. Het neemt niet weg dat elke punt hard nodig blijft, al was het maar om in het spoor te blijven van lijstaanvoerder Valken'68. Met het geluk van de kampioen, zou je kunnen zeggen, won dat elftal met 1-3 bij SVC'08. Of nemen we daarmee ten onrechte een voorschot op de uitslag van deze competitie? Zou DUNO, zo opererend als tegen Haaglandia en Roodenburg, tot een verrassing in staat zijn? Hoe dan ook is er mooi zicht op de tweede periodetitel (al moeten we ook daar Valken'68 nog voor ons dulden, beslissing valt in Paasweekeinde) en zijn we de strijd om de derde periodetitel begonnen met een 6-0 zege die ons bovenaan die stand brengt...
Het zal de kunst zijn voor dit DUNO-elftal om de komende weken onverdroten op de ingeslagen weg voort te gaan. Daarbij zal iedereen nodig zijn, zo werd tegen Roodenburg wel duidelijk. Komende week wacht DSVP in Pijnacker. Traditiegetrouw geen gemakkelijke opponent. Toch kan DUNO vertrouwen peuren uit de laatste twee weken. En als je zelfs wintersport, blessures, griepgevallen en schorsingen kunt overleven; wat houdt DUNO dan nog tegen?
Henk Ruijl (met dank aan Rob van Huijzen)
