Het zou z'n medespelers natuurlijk veel en veel te kort doen om de fraaie overwinning op de Pijnackerse ploeg uitsluitend aan Paul toe te schrijven. Hij benutte dan na de doelwisseling onberispelijk een strafschop, nadat DSVP hands had gemaakt in het zestienmetergebied (2-1) en maakte dankzij een mooie rush en daarna een prachtige stiftbal de 4-1, alleen deed hij het bepaald niet. Want DUNO had geleerd van het gelijkspel bij Quick Steps, waar de ploeg toch te veel steken liet vallen. Door onderling net even niet scherp genoeg met en op elkaar te zijn. Tegen DSVP, net als DUNO gedegradeerd uit de tweede klasse, ging zeker nog niet alles foutloos - maar het was als collectief en in scherpte wel beter dan in de uitbeurt aan de Nijkerklaan die vorige week in 3-3 eindigde.
DUNO verdedigt tegen DSVP
De trainers Jan Linkerhof en Stephan van der Kruk hadden tegen DSVP gekozen voor wat meer zekerheid. Hoewel nu vanaf het begin wel drie aanvallers stonden opgesteld, was er op het middenveld wat meer degelijkheid en voorzichtigheid ingebouwd. En dat alles in een opstelling met Jeffrey van Vliet, Nick Heikoop, Remco van Weeren, Carlo Pije, Evert Steinvoort, Erwin van der Harst, Gino Kos, Joey Draaisma, Quincy de Vries, Paul Droppert en Jonathan Roeleveld. Opvallend: een vernieuwd centrum, deels gedwongen door afwezigheid van spelers - maar in elk geval dus met Carlo en Remco. Voor Carlo, telg van de bekende DUNO-familie, was het zijn debuut als basisspeler in een competitieduel van DUNO 1. Hij was al eens ingevallen, maar nu stond hij daar toch maar mooi. Pa Peter zag het van een afstand aan en oordeelde dat het goed was. Natuurlijk, zei Peter onomwonden, moet die Carlo de 435677 duels die Peter voor DUNO 1 speelde (zo ongeveer) nog maar halen, moet hij nog maar eens laten zien dat hij slim en nuttig kan spelen en dat hij prestaties neerzet, maar dit is een hoopgevend begin...
Joey Draaisma zet de lijnen uit.
DUNO-DSVP werd een wedstrijd die pas na de doelwisseling tot leven kwam. Onder leiding van de sterk blazende arbiter Van Lith ontspon zich aanvankelijk een duel met niet al te veel kansen. De eerste mogelijkheid was voor Jonathan Roeleveld, die na tien minuten de bal stevig op het Pijnackerse doel schoot maar de doelman redding zag brengen. In die fase al was er een zekere nummer tien bij DUNO te ontdekken, sinds vorige week ook aanvoerder trouwens, en eentje die met steekpasses en enthousiaste aanwijzingen zijn teamgenoten bediende. Het was zoals de begenadigde auteur Martin van Zaanen onlangs vaststelde na het bekerduel tegen KSD/Marine: "Korte stapjes, snel wegdraaien, schaarbeweginkje naar links, balletje in een keer leep doorspelen, ineens zagen we Paul Droppert weer in DUNO 1." Deze zaterdag liet Paul andermaal zo van zich spreken.
Paul Droppert jaagt en jaagt.
Na een klein halfuur was het ook Paul die aan de basis stond van de 1-0. Met dank zeker ook aan de scherp oplettende arbiter Van Lith, want toen Quincy de Vries na een voorzet van Gino Kos de bal voor het laatst had geraakt, had je wel een timmermans oog nodig (en een goede positie op het veld) om te zien dat doelman Kevin Roepman van DSVP de bal van achter de lijn had weggeplukt. Paul had met een pass op Gino het doelpunt in gang gezet. Waarbij aangetekend dat Gino Kos, de 17-jarige rechtsbuiten, dus andermaal een cruciale rol speelde. Vorige week liet hij in de slotseconden aan de Nijkerklaan de bal tegen een QS-verdediger aankomen met een strafschop tot gevolg, ditmaal lepelde hij de bal op perfecte wijze tot bij Quincy de Vries, die overtuigend de sluitpost verschalkte.
Stephan van der Kruk (links) en Jan Linkerhof kijken toe en zien dat het goed gaat.
DUNO stond toen weliswaar op voorsprong, heel erg goed was het veldspel nog niet. Langs de kant kon je Jan en Stephan horen denken dat het toch echt anders was afgesproken. Nu stierven heel wat lange ballen in schoonheid, terwijl een korte pass op een van de middenvelders soelaas had kunnen bieden. Niettemin zag je het gaandeweg wel beter worden, na de doelwisseling toonde DUNO aan dat het ook echt beter kon voetballen. Waarbij het wel prettig was dat de defensie deze zaterdag veel rustiger oogde dan een week geleden. De beginstress van toen had plaatsgemaakt voor een kalm operende verdediging nu, met zeker ook lof voor doelman Jeffrey van Vliet die met zijn coaching z'n medespelers weer te motiveren juist datgene te doen wat ze moeten doen. Met Jeffrey op doel staat er niet alleen een solide sluitpost, maar zeker ook een sterke motivator en organisator.
Spitsuur voor het doel van DSVP.
In de tweede helft maakte DUNO het verschil, ook al was het eerst DSVP dat scoorde. Het tweede bedrijf was nog geen zeven minuten oud toen een ongelukkige handsbal van Remco van Weeren werd bestraft met een elfmetertrap. Op de beslissing viel niks af te dingen en DSVP egaliseerde: 1-1. Wat niemand toen dacht, gebeurde een paar minuten later toch. Een vrijwel identieke situatie leidde andermaal tot een strafschop, ditmaal voor DUNO. Met Paul Droppert achter de bal weet je: geheid een doelpunt, en zo geschiedde: 2-1. DSVP probeerde vanaf dat moment alles om de gelijkmaker te forceren, maar vergat daarbij het verdedigende werk. Na een onachtzaamheid van een verdediger van DSVP en een perfecte bloktackle van Jonathan Roeleveld, leidde de voorzet van Jonathan tot een kopkans van Quincy de Vries, die zijn tweede doelpunt van de wedstrijd maakte: 3-1. Jan en Stephan brachten Jordan Rolvink en, later Collin Schaap, in om de puntjes op de i te zetten en dat werkte. Het verzet van DSVP was gebroken, waarna Paul vlak voor tijd de 4-1 liet aantekenen. Hij draaide op de middenlijn weg bij een verdediger, zette een rush in en rondde fabelachtig mooi af met een stiftbal. Een wonderschone goal.
Lekker weertje, gezellig druk, mooi resultaat.
Het leidde een mooi feestje in van DUNO, dat eerder op de dag ook al de reserves had zien winnen. De selectie ligt daarmee lekker op koers, en dat is een prettige constatering. Even nagenieten, dan op weg naar Quintus (DUNO 1) en Valken'68 voor het tweede. Opnieuw mooie affiches, de uitdaging is of beide teams het opnieuw zo goed kunnen waarmaken. Succes gewenst!
Opstelling DUNO: Jeffrey van Vliet, Nick Heikoop, Remco van Weeren, Carlo Pije, Evert Steinvoort, Erwin van der Harst, Gino Kos (Jordan Rolvink), Joey Draaisma, Quincy de Vries, Paul Droppert en Jonathan Roeleveld (Collin Schaap).
Henk Ruijl
(m.m.v. Jan Ponsen en Maarten Speets)
