Het was druk, gezellig druk op Haagsche Dynamiek. Voor de derby tegen Duindorp waren veel DUNO'ers uitgelopen en ook de gastploeg nam flink wat mensen mee. Opvallend: de DUNO-helden-van-toen die deze zaterdag aanklampten. Onder hen Grote Namen als Mink de Zwart, Fred Trouwborst, Hans Mulder en Arie van der Harst. DUNO'ers van wie sommigen na heel lange tijd ons complex weer wisten te vinden en die allemaal met een buitengewoon goed gevoel de verrichtingen van DUNO volgden.
Nu moet ook gezegd: Jan Linkerhof en Stephan van der Kruk hadden hun elftal ook wel op scherp gezet voor deze kraker. Na het puntje in de openingswedstrijd tegen Quick Steps, de ruime winst op DSVP en het vervelende, onnodige verlies bij Quintus was het gevoel wel: het moet vandaag gebeuren. Wil je een beetje aan je doelstelling voldoen, ergens in het linkerrijtje belanden, dan moet je in het begin niet te veel punten morsen. Duindorp is dan een gevreesde opponent, eentje die het DUNO altijd lastig maakt. Overigens moeten we voor zo'n ontmoeting in competitieverband ver terug, want het waren ooit de zondagploegen van beide clubs die elkaar ontmoetten. In het zaterdagvoetbal was dit de eerste DUNO-Duindorp in de competitie ooit.
Namen
De Duindorpers - ze waren heel echt met in de opstelling lekker Duindorpse namen als Toet, Pronk, Keus, Roeleveld en zo nog een paar - trokken vol ten strijde op DUNO en je moet het ze nageven: ze maakten het ons knap lastig. De technische staf, met ook al grote namen van Roel Zandbergen en Ton Bakhuis, heeft toch maar mooi een solide elftal neergezet, een ploeg die veel punten gaat pakken in deze derde klasse. DUNO stelde daar een sterk aanvallend begin tegenover, maar zakte al snel weg in een slechte variant van flipperkastvoetbal. Het aantal malen dat de bal van het ene been naar het andere been stuiterde, vaak dat van een tegenstander, was zo groot dat je al snel heel wat vrije spelen moest hebben behaald. Om in flipperkasttermen te blijven spreken dan.
Gelukkig herstelde DUNO gaandeweg de eerste helft wel. Toch zou het tot na de rust duren eer het nerveuze spel plaatsmaakte voor een elftal dat overtuigend en vol flair de bal liet rondgaan. Toen stond het al wel 1-0, omdat Erwin van der Harst op geweldige wijze de bal uit een perfect genomen vrije trap van Michael Lodder, ook al sterk aanwezig, in het doel kopte. Dat gebeurde op slag van rust, toen het allang 2-0 had moeten staan. Eerst was het de balvaardige en rappe Gino Kos die na 17 minuten knap spel van Quincy de Vries verzuimde te belonen met de 1-0. En na bijna een half uur ging dezelfde Quincy goed door waarmee hij een geheel vrije schietkans creeërde. Maar ook die poging strandde op doelman Wesley Monnier. Het zag er dus even naar uit dat DUNO net als een week eerder bij Quintus wel veel kansen kreeg, maar niet kon scoren.
Erwin van der Harst was de geluksbrenger voor de pauze, Remco van Weeren en Michael Lodder erna. Om die doelpunten direct maar te noemen: Remco schoot beheerst in toen de bal uit een schot van Michael Lodder op de doelman was beland. Daaraan vooraf ging een typische Paul Droppert-actie, waarbij hij tot ieders verbazing na veel dribbelwerk de bal alsnog voor het doel kreeg. Die goal viel in de zestiende minuut na de pauze, elf minuten later was de strijd wel beslecht, nadat Michael Lodder knap werk van Gino Kos en Quincy de Vries afrondde met een treffer. In de tweede helft die de amusementswaarde van het eerste bedrijf ver te boven ging, was vooral een heldenrol weggelegd voor doelman Jeffrey van Vliet van DUNO. Zo bracht hij kort na de doelwisseling echt heel knap redding toen de bal werkelijk op het doel werd afgevuurd. Jeffrey reageerde alert, ranselde de bal uit zijn doel en voorkwam zo de 1-1.
Herhalen
Onze doelman zou dat nog een paar maal herhalen, onder meer na een half uur. Toen voorkwam hij de zekere 3-1. DUNO had in die fase inmiddels z'n draai wel gevonden. Waar de achterhoede vrijwel foutloos opereerde, stond er een sterk middenveld met Michael Lodder, Erwin van der Harst, Joey Draaisma en Paul Droppert. Voorin stonden Quincy de Vries en Gino Kos op scherp, al hadden ze aanvankelijk dus moeite om te kansen te benutten. Gesteund door een sterk defensief vonden ook zij uiteindelijk hun draai en waren Gino en Quincy bij twee van de drie doelpunten nauw betrokken (de inleiding voor de 1-0 en de vrije trap van Michael Lodder was een overtreding op Gino geweest).
Duindorp kwam overigens het laatste halfuur wel met tien man te staan, nadat de scherp leidende arbiter Platteschoor een Duindorper wegens natrappen met rood wegstuurde. Het was de enige dissonant in een verder bijzonder plezierig duel - ook dat mag gezegd. Duindorp streed voor elke meter, scherp en vol inzet, maar de ploeg blonk uit in zelfdiscipline en respect voor de tegenstander. Ook na de derde treffer bleef de stemming in het veld uitstekend: DUNO wilde op sportieve wijze de score opvoeren, Duindorp zette een tandje bij om dat te voorkomen. In die fase bracht het trainersduo van DUNO nog drie wissels in: Jordan Rolvink verving Quincy de Vries, later kwam Danny van der Zwan voor Joey Draaisma en Ferrie Bierens voor Erwin van der Harst. Met nog drie, vier uitmuntende kansen in de slotminuten had DUNO de score gemakkelijk een nog vrolijker aanzien kunnen geven, maar vlak voor het doel ging het te vaak mis.
Alles bij elkaar: een lekker positievce dag, met een mooie eindstand. De derde plek in de stand is een mooie tussenstap, op weg naar Semper Altius uit volgende week. Veel succes daarbij!
Opstelling DUNO: Jeffrey van Vliet, Nick Heikoop, Remco van Weeren, Carlo Pije, Michael Toet, Michael Lodder, Gino Kos, Erwin van der Harst (Ferrie Bierens), Quincy de Vries (Jordan Rolvink), Paul Droppert, Joey Draaisma (Danny van der Zwan).
Henk Ruijl
