Maar toen was daar Quincy de Vries. De voor Michael Lodder ingevallen aanvaller kwam rap los van zijn tegenstander en schoot overtuigend de 3-2 binnen. Negentig minuten dik op de klok en je zag alle DUNO'ers denken: nou ja, 3-2, nog altijd een nederlaag of zouden we... En verdraaid nog aan toe: het kwam er inderdaad nog van. Terwijl het thuispubliek de scheidsrechter van dienst M. Hooijer al lang had gemaand af te fluiten, ging Gino Kos - 17 lentes jong pas - over rechts door. Een meter of drie van de zijkant van het doelgebied verwijderd, werd hij onderuit gehaald. Geen fluitsignaal. De arbiter liet daarentegen doorspelen en de bal die Gino had voorgelepeld belandde zomaar tegen een hand van een verdediger. Hooijer, uitmuntend leidend in deze derby, aarzelde geen seconde, floot en wees naar de stip. Niet iedereen vond dat een geweldige ingreep, alle DUNO'ers wel. Dik, dik in blessuretijd legde good-old Paul Droppert de bal neer. Hij keek eens op, keek nog eens, nam z'n aanloop en... het was 3-3! Niemand die vier minuten eerder nog aan een gelijkspel had gedacht, en toch was het zover. DUNO sleepte een punt uit het vuur. Een nooit meer verwacht punt. Opluchting alom aan DUNO-kant toen de scheidsrechter wat later affloot, bij Quick Steps waren de gevoelens anders. Een gelijkspel voelt nooit helemaal gelijk voor beide teams.
En het rare was, zeven minuten voor de 3-3 had trainer Jan Linkerhof zijn assistent Stephan van der Kruk nog eens aangekeken. Zijn woorden tegen Stephan: "Geloof jij in twee goals in drie minuten". Stephan, net beginnend onder Jan, had misschien wel ja willen zeggen, maar koos voor nee. Je moet je leermeester ook niet op wedstrijddag 1 al gaan tegenspreken, zal hij hebben gedacht. Een paar minuten later gebeurde wat dus vrijwel niemand voor mogelijk had gehouden alsnog: Paultje was de held van DUNO 1. En je zag Stephan denken: ik wist het wel.
De terugkeer in de derde klasse, na de degradatie van vorig seizoen, pakte voor DUNO dus gedenkwaardig uit. DUNO zal best hebben gehoopt op drie punten, had ook alle aanleiding die punten op te eisen, maar moest blij zijn met een punt. Zo kan het dus lopen. De grote lijn: DUNO viel aan en viel aan, Quick Steps verdedigde negentig minuten met negen of tien mensen achter de bal, doelman Jeffrey van Vliet van DUNO zag welgeteld vier ballen op zich af komen en moest driemaal naar het net. Niet een keer kon hij er wat aan doen. Quick Steps was daarmee veel effectiever dan DUNO, dat zowel voor als na de rust een paar heel goede kansen kreeg. Alles bij elkaar opgeteld waren het er wel tien. Maar als je die dan niet benut en je geeft achterin een paar maal ballen en ruimte weg, dan weet je hoe het afloopt. Wat dat betreft mocht DUNO met het gelijkspel in extremis niet mopperen.
Hoe dit gelijkspel ook uitgelegd zal worden: leuk nieuws is er wel te melden. DUNO voetbalde namelijk een puike wedstrijd. Je zag combinaties die we lange tijd niet zagen, je zag enthousiasme, de wil om de bal lekker te laten rondgaan en het vermogen om via vleugels of door het midden mooie aanvallen op te zetten. Niets ten nadele van het slot van het vorige seizoen, maar dit was echt veel leuker om te zien dan toen. De verpersonifcatie daarvan is Joey van Doorn. De middenvelder die tot voor kort zijn voetbaldagen sleet in een lager DUNO-elftal zat heerlijk in de wedstrijd en toonde zijn grote voetbalkwaliteiten. Samen met onder anderen Paul Droppert, Michael Lodder, Erwin van der Harst en Jonathan Roeleveld zorgde Joey ervoor dat de bal goed rondging. Alle reden, zeggen we alvast, komende zaterdag thuis tegen DSVP te komen kijken. Het is weer genieten bij DUNO 1. Al zeggen we erbij: behaalde resultaten in het verleden bieden geen garanties voor de toekomst bij DUNO, zoals we inmiddels wel weten.
DUNO valt aan en komt centimeters te kort.
DUNO begon achterin met Jeffrey van Vliet, Nick Heikoop, Danny van der Zwan, Evert Steinvoort en Michael Toet. Ervaring gekoppeld aan jong talent. Vooral Evert viel in positieve zin op: een snelle verdediger, met lef. Eentje die er altijd wel tussen zit. Kortom: een groot talent met zijn 19 jaar, een belofte voor de toekomst. De 30-jarige Danny van der Zwan, terug op het oude nest, voetbalde naar behoren en kreeg goed steun van Nick en Michael. Alleen: na acht minuten moesten deze verdedigers wel de bal al uit het net halen. Een standaardsituatie werd allerminst op waarde geschat: QS nam een vrije trap vanaf links, iedereen achterin deed maar wat en de luchtmacht van de thuisploeg kon de 1-0 in koppen.
Een slechte, onnodige start, want DUNO voetbalde zoals gezegd prima. Het spel straalde rust uit en het wachten leek op de eerste aanvallende impulsen. Gehuld in het zomershirt met korte mouwen - komende zaterdag weer in groen-zwart zo mogen we aannemen - moest DUNO dus eerst die 1-0 incasseren, voordat Jordan Rolvink, Paul Droppert en Jonathan Roeleveld voorin gevaarlijk konden worden. Dat gebeurde voor het eerst na 18 minuten toen Michael Lodder een vrije trap mocht nemen op zo'n twintig meter van het doel. De poging strandde, maar het was wel de inleiding voor een vracht aan DUNO kansen. Waarbij het een wonder mocht heten dat DUNO überhaupt zo ver kwam. Het gras aan de Nijkerklaan leek wel tot okselhoogte gegroeid, niet echt een mat om lekker op te ballen.
Toch duurde het tot de 41ste minuut eer het gelijk stond. Waar QS manmoedig verdedigde en DUNO aanvallende pogingen keer op keer zag stranden, was het een wonderschone combinatie die leidde tot de gelijkmaker. Een functioneel hakballetje van Jonathan Roeleveld belandde bij Joey Draaisma, die over links geweldig doorging. De bal uit zijn strakke voorzet werd een prooi voor Jordan Rolvink die beheerst afrondde en de 1-1 maakte. Daarmee slaagde QS er niet in om, zoals de trainer luid lied weten, de rust met een voorsprong te bereiken. Dick Hooning wist toen nog niet dat dit scenario zich 45 minuten later opnieuw zou voordoen.
DUNO begon de tweede helft voortvarend. Gevalletje niks aan de hand. De bal ging goed rond, de middenvelders stonden goed in positie en de defensie leek orde op zaken te hebben gesteld. Geen schoonheidsfoutjes meer. Hoe anders zou het uitpakken. Na een kwartier stond de thuisploeg ineens op voorsprong na opnieuw armetierig ingrijpen achterin. Vanaf de rand van het strafschopgebied was het prijsschieten en was Jeffrey van Vliet kansloos. DUNO kon dus weer opnieuw aan een inhaalrace beginnen, even mentaal zwaar als voetballend lastig wanneer er steeds tien of elf mensen voor je neus staan. Het siert de ploeg van Jan en Stephan dat ze er enthousiast mee doorgingen, ook al werden de mooiste kansen niet benut. Het meest nabij de gelijkmaker was Jordan Rolvink, maar zijn kopkans kon nog net worden gekeerd door doelman Albert Roos van QS. En Jonathan Roeleveld had de pech dat een bal via een QS verdediger niet in maar op het doel belandde.
Ja, en toen was het ineens 3 tegen 1. Nick leverde de bal zomaar in en QS zei dankjewel. Aan het gejuich van de thiusploeg zag je dat ze op zo´n ruime marge ook weer niet hadden gerekend. Vanaf dat moment leek DUNO met een kansloze missie bezig. Zeker nadat Paul Droppert een schot over zag gaan en Jonathan ook al weinig geluk had. Totdat het doelpunt van Quincy de Vries een bijna niet na te vertellen slotfase tot gevolg had. De invallers Gino Kos en Carlo Pije genoten er evenzeer van.
Alles bij elkaar, met winst voor DUNO 2 en een gelijkspel van DUNO 1 geen slechte start voor de selectie. Sterker nog, hulde voor ons tweede en complimenten voor het doorzettingsvermogen van ons eerste elftal. Dat langs de kant ook wat aantekeningen werden gemaakt, omdat het bij DUNO 1 nog beter kan, dat moge duidelijk zijn. Te beginnen zaterdag thuis tegen DSVP.
Opstelling: Jeffrey van Vliet, Nick Heikoop, Danny van der Zwan (Gino Kos), Evert Steinvoort, Michael Toet, Michael Lodder (Quincy de Vries), Erwin van der Harst, Joey Draaisma (Carlo Pije), Jordan Rolvink, Paul Droppert, Jonathan Roeleveld.
Henk Ruijl
