Het antwoord is: dat weten we over vijf wedstrijden. Dan namelijk is duidelijk of deze geweldige goal heeft bijgedragen tot (de kans op) behoud voor DUNO 1. De situatie na dit gelijkspel is dat we vier punten achterstand hebben op Vitesse Delft en vijf punten achter Naaldwijk blijven staan. En dat zijn ploegen die, als ze op deze posities blijven staan, het in elk geval in de nacompetitie nog mogen gaan proberen. Vier punten in vijf duels overbruggen: dan hoef je bepaald nog niet hulpeloos uit het raam te gaan zitten staren. Het kan nog, hoop doet leven.
Natuurlijk ging DUNO voor de volle winst in het Westland. Bij een overwinning was de achterstand op Naaldwijk gereduceerd tot twee punten en hadden we alle kans gehad ook dat gat de komende wedstrijden te dichten. En, dat moet gezegd, DUNO deed er veel meer dan Naaldwijk alles aan om al voetballend tot die zege te komen. Waar Naaldwijk zich in de eerste helft beperkte tot verdedigen en ballen naar voren peren, probeerde DUNO via goed combinatiespel tot voorin te geraken. Dat leverde overigens niet heel veel kansen op. Wel was het geweldig te zien dat DUNO bevlogen en al jagend tot een goed resultaat wilde komen.
Trainer Dick Boereboom sprak daar na afloop voor de microfoon van Sportsignaal en Omroep West lovend over. "Ik heb heel goede dingen gezien, spelers die er vol voor gingen." De verslaggever was dan ook van oordeel dat de winst bij DUNO had moeten belanden. Dick daarover: "Dat vond ik ook, maar uiteindelijk mogen we nog blij zijn met die punt." Over hoe dat dan zover kon komen straks meer. Als DUNO ergens het verschil had kunnen maken dan was het wel in die eerste helft geweest. Een helft waarin voorin op links Elyseo van de Graaf excelleerde en achterin Michael Lodder en Remco van Weeren uitblinkend speelden.
Maar eigenlijk was heel DUNO wel op dreef. Niet dat er een ploeg stond die heel gemakkelijk prachtig voetbal kon laten zien. Daarvoor zijn we inmiddels te veel een tobbende degradatiekandidaat die knokt tegen zichzelf en de stand op de ranglijst. Toch deed het goed de enorme vechtlust te zien van een ploeg die het inderdaad moeilijk heeft. Met Jean Pierre Rouffaer (hij verving de geblesseerde Mauro Bos), Nick Heikoop, Remco van Weeren, Michael Lodder, Michael Toet, Koen Zonneveld, Wesley Swikker, Jordy Selder, Jonathan Roeleveld, Elyseo van de Graaf en Jedsel Markes stond er weer een puik elftal, waarin Norvin Mercera, Jeffrey Kuiper en Kevin Hess na rust nog zouden invallen.
Bij DUNO ontbraken de geschorste Lesley Dijksman en Richard Schaaphok, maar dat gemis werd fraai gecompenseerd. Het meeste gevaar kwam voorin vanaf links, waar Elyseo van de Graaf keer op keer zijn directe tegenstander kon passeren. In de 18de minuut deed hij dat ook, waarna Jedsel de bal kopte. Tot een doelpunt leidde het in die fase niet. Op slag van rust deed DUNO nog tweemaal van zich spreken: Jedsel ging in de 39ste minuut sterk de zestienmeter binnen, maar de doelman kon zijn inzet stoppen. Een minuutje later haalde Michael Lodder vanaf de zestienmeter snoeihard uit, maar hoe fraai ook, de bal ging net over.
Naaldwijk kwam bepaald beter uit de kleedkamer. In het eerste kwartier na de doelwisseling moest DUNO ver terug en wisten de Westlanders zowaar de bal tot bij doelman Jean Pierre Rouffaer te krijgen. In de 60ste minuut werden we daarbij nog gered door een buitenspelsituatie, maar je voelde: dit gaat niet heel lang goed.
De druk nam toe en Naaldwijk was in de 63ste minuut dicht bij een voorsprong. Gelukkig voor alles wat DUNO lief is belandde de bal naast het doel. Aan de andere kant rende invaller Norvin Mercera het strafschopgebied binnen en schoot hij namens DUNO maar net over. Daarna ging het op en neer : (72') Vrije trap Michael Lodder gesmoord in de muur, (79') Naaldwijk schiet maar net voorlangs, (80') Naaldwijk alleen door, schot net naast. Bij die laatste actie kwam DUNO goed weg, omdat de NW-aanvaller werd gehinderd maar nog wel doorliep. Er volgde geel voor DUNO, nadat de bal naast het doel was verdwenen.
En als zo vaak: in de laatste tien minuten gebeurde er van alles. De wedstrijd werd tot een klassiek drama met alles erop en eraan. In die paar minuten openbaarde ook waar het DUNO dit seizoen aan schort: even niet het koppetje erbij houden op de meest cruciale ogenblikken. Zo was het eerst Michael Lodder, die tot dan tot ijzersterk speelde, die zich vergaloppeerde. Hij zou hebben nagetrapt en zag direct rood. Met tien man moest DUNO verder en de vrije trap die volgde op de rode kaart leidde via een persoonlijke fout tot de 1-0 voor Naaldwijk. Een volstrekt onnodige rode kaart, een slippertje bij het veroveren van de bal, zie daar waar het DUNO aan ontbreekt op dit moment. Opletten als het echt moet.
En dat was jammer, want zonneklaar verdiende DUNO en niet Naaldwijk de overwinning. En bij deze stand was degradatie vrijwel een feit. Erger werd het bijna nog toen de thuisploeg in de 89ste minuut de bal bijna in het DUNO-doel werkte, maar de lat bracht redding. Aan de andere kant mocht DUNO ver in blessuretijd van de goed leidende scheidsrechter een vrije trap nemen. Jedsel nam de aanloop, de muur liep te vroeg uit, de bal belandde naast en over en de arbiter zei ‘overnemen'. Michael Toet sprak toen de historische woorden: ‘Waarom Jedsel aan die bal?' Gesteund door zoveel vertrouwen dacht de sterke spits: Die Toet kan de boom in, vervolgens deponeerde hij de bal loepzuiver in de kruising. Kansloos voor de NW-doelman en o zo fraai gefotografeerd door Daan de Ligt (zie hieronder). Een tegen een, alsnog een juichend DUNO.
Nog vijf wedstrijden te gaan, tenminste vier punten achterstand op iets dat nacompetitie heet, enfin: het kan echt nog.
Zo spelend als tegen Naaldwijk, met die overtuiging en wil om goed te voetballen en te winnen, moet DUNO zich als kansrijk beschouwen. Maar dan moeten de ogenblikken van onoplettendheid, dure persoonlijke fouten en domme overtredingen c.q. reacties er echt uit. Het voorkomt namelijk tegendoelpunten en geschorste spelers.
Over twee weken thuis tegen Be Fair. Bij winst kan het leven er dan nog wat zonniger uitzien.
Succes gewenst.
Henk Ruijl
