De DUNO-zoek-het-maar-lekker-zelf-uit-bal verscheen deze zaterdag 17 mei zo even na de doelwisseling. DUNO leidde met 1-0, gevalletje niks-aan-de-hand en misschien-wordt-het-wel-2-0, en ons vlaggenschip had het eerste van twee beslissingsduels stevig in handen. Maar je zag 'm steeds vaker opduiken. Het zelfvertrouwen verdween als sneeuw voor de zon en de DUNO-zoek-het-maar-lekker-zelf-uit-bal kreeg de macht in handen. Het gebeurde zo omstreeks de tiende minuut na rust. DUNO bleef steeds minder in balbezit en DCV, een derdeklasser uit Krimpen aan den IJssel, voelde dat de wedstrijd ging kantelen. Het steeds vaker spelen van de DUNO-zoek-het-maar-lekker-zelf-uit-bal deed de rest: 1-2, en het had nog erger kunnen zijn.
Waarom toch, gebeurt dit zo vaak in deze voetbaljaargang? DUNO speelde tot even na de rust een prima wedstrijd. Oke, we begonnen wat nerveus, DCV kreeg (te) veel vrije trappen rond de 16-meter te nemen, maar echt gevaar bleef uit. De rust haalden we met een keurige voorsprong, een marge die zelfs met de return nog te spelen als geruststellend zou mogen worden omschreven. En toch zitten we nu een wedstrijdverslag te schrijven waarvan de afloop zal zijn dat DUNO volgende week met een achterstand in Krimpen aan de start verschijnt. Het is pas gedaan als ook die negentig minuten zijn gespeeld - en alles is nog mogelijk - maar het had zoveel lekkerder kunnen zijn.
Stormachtig
DUNO gaf de wedstrijd dus uit handen en mocht van geluk spreken dat het in de eindfase niet nog meer werd verrast. Terwijl het allemaal zo goed was begonnen. Na de stormachtige openingsfase van DCV (5de minuut, vrije trap randje 16 metergebied, net naast geschoten), kreeg DUNO grip op de in rood-wit tenue spelende opponent. Deden die kleuren soms te veel denken aan LYRA, een duel dat ook zo teleurstellend eindigde...? In elk geval ontworstelde DUNO zich aan de druk. In de zevende minuut was het zelfs Lesley Dijksman die op de lat pegelde, een poging die een beter lot had verdiend.
Trainer Dick Boereboom had gekozen voor een verrassende opstelling. Met Jordan Rolvink voorin na vele maanden blessureleed terug in de basis, daar geholpen door Jonathan Roeleveld. Twee stevige en lange spitsen, die DCV gaandeweg flink in het defensief drongen. De overige negen waren Mauro Bos, Nick Heikoop, Remco van Weeren, Michael Lodder, Michael Toet, Richard Schaaphok, Lesley Dijksman, Koen Zonneveld en Elyseo van de Graaf. Ook het opstellen van Michael Lodder als centrale verdediger was verrassend te noemen, hij kreeg ditmaal de voorkeur boven Kevin Hess.
Die elf zagen in de twintigste minuut de doelman van DCV nog redding brengen op een schot van Elyseo van de Graaf. Een minuut later lag de bal op de stip, nadat Remco van Weeren was gevloerd. Net als vorige week liet Jordan er geen misverstand over bestaan wie de bal moest nemen: de boomlange spits nestelde zich zelfbewust achter de bal en schoot 'm onberispelijk in, net als een week eerder: 1-0.
Het leek wel of alle DUNO'ers toen een blikje Red Bull op hadden; het effect was in elk geval hetzelfde. Die voorsprong gaf vleugels en je zag een onverzettelijke ploeg in het veld staan. Niet dat DCV er niks tegenover stelde, want DUNO mocht blij zijn dat het de nul hield toen een DCV'er in de 36ste minuut alleen door kon gaan en naast mikte. Op slag van rust redde Mauro nog knap een hard ingeschoten bal.
Niks aan de hand
Niks aan de hand dus, keurige voorsprong - zou je denken. Niettemin kwam DCV veel overtuigender uit de kleedkamer dan DUNO, dat achterin kansen weggaf door slordige spelhervattingen te nemen en meer naar voren steeds vaker de DUNO-zoek-het-maar-lekker-zelf-uit-bal ging spelen. En dat is vragen om problemen. Ballen afschuiven naar de ander zonder een boodschap - dan gaat het fout. Elkaar in de problemen brengen, dat was het. Het is een onbewust proces, maar je ziet het gebeuren. Toch was het eerst nog bijna 2-0, toen Jordan kon doorgaan en de doelman slechts ten koste van een harde stomp tegen bal en/of hoofd van Jordan redding bracht. De hoekschop leverde niks op. Met Jedsel Markes voor Elyseo koos trainer Dick Boereboom voor nieuwe impulsen, maar het was DCV dat scoorde.
Vanaf links mochten de Krimpenaren zomaar opstomen en vanaf ver eindigde de bal achter Mauro: 1-1. Drie minuten later stond de 1-2 al op het bord, toen balverlies op het middenveld DCV een zee van ruimte verschafte en een aanvaller Mauro kon passeren.
Het spel van DUNO werd er daarna niet beter op, al had Jedsel onfortuin dat een snoeihard ingeschoten bal op de kruising uiteen spatte.
Het strak leidende arbitrale trio Verrips, Noordhoek en De Groot trok ruimschoots blessuretijd bij, maar het mocht voor DUNO niet meer baten. Bij het laatste fluitsignaal was de vraag: klinkt dat signaal voor DUNO nog slechts eenmaal in de tweede klasse, of kunnen we ons verblijf daarin verlengen?
Komende zaterdag 24 mei is het aan de mannen van DUNO 1 om te verrassen, zoals al eerder dit seizoen uit vrij kansloze positie werd gewonnen. Winst in Krimpen aan den IJssel is noodzakelijk om het verblijf in de tweede klasse langer te laten duren. Het is nog negentig minuten knallen en er vol voor gaan, slim omgaan met de druk en minder van die ballen-zonder-verantwoording-te-nemen spelen. Het is nog niet gedaan, grijp je kans.
Succes!
Henk Ruijl
