2 november 2013 0:00
Henk Ruijl
DUNO 1 - Naaldwijk 1 0-1 (0-0)
De laatste keer dat de DUNO-fans een thuisoverwinning in competitieverband konden begroeten, dateert nog van voor de zomer. De ontmoeting met Naaldwijk, evenals DUNO geen hoogvlieger tot nog toe, bracht daar geen verandering in: 0-1.
En dat is even jammer als teleurstellend. Maar we gaan op deze tweede november 2013 niet zitten somberen. Daarvoor zaten er, anders dan een week geleden bij Vitesse Delft, te veel hoopvolle gebeurtenissen in deze confrontatie. Allereerst was daar de rentree van aanvoerder Nick Heikoop. Hij kon na vele maanden blessureleed en wat optredens in DUNO 2 het eerste elftal weer van zijn kwaliteiten laten genieten. En ook al stapte Nick balend van het veld ('Zo'n rentree is niks waard als je niet wint'), zijn terugkeer was belangrijk in de ploeg. Nick stond er als vanouds en hielp op zijn eigen rustige wijze z'n teamgenoten verder. Twintig minuten voor tijd was de pijp leeg en werd hij vervangen door Jeffrey Kuiper. Niettemin: goed dat hij er weer bij was.
Dat gold zeker ook voor Erwin van der Harst. De wispelturige DUNO'er - het is met hem vaak alles of niks - speelde een topduel. Vanaf het middenveld was hij sterk in de passing, veelal betrokken bij een aanvalsopzet en bovenal knokte hij voor wat hij waard was. In deze vorm kan geen enkele trainer om hem heen. Erwin kreeg qua klasse en uitstraling gezelschap van Jonathan Roeleveld, die vele meters maakte en voorin een dankbaar aanspeelpunt was. Met Erwin en Jonathan had DUNO twee spelers die hun elftal naar een hoger niveau tilden.
Maar ja, ook Jonathan zat er na afloop bedremmeld bij. Je zag hem denken: zoveel kansen, zoveel inzet en dan nog verliezen. Hij zat er niet ver naast. De elf van DUNO (dertien ditmaal) knokten voor wat ze waard waren, speelden na de doelwisseling een halfuur lang op de helft van de tegenstander en leken de winst voor het grijpen te hebben. Om dan in de 24ste minuut na rust alsnog - uit zowat de enige tegenaanval van na de pauze - een treffer te moeten incasseren, is ronduit zuur. Zo gaat het kennelijk als je onderin staat. Niks blijft je bespaard.
Als je wint, dan pak je de punten; en moet de verliezende tegenstander niet zeuren over de vraag of dat terecht is of niet. Dat gaan we dus ook niet doen. Met de 0-1 zege klom Naaldwijk iets en kunnen de Westlanders gerust naar hun algemene ledenvergadering komende week. Met drie punten op zak praat dat toch lekkerder. Een felicitatie is op z'n plaats derhalve. Al viel in de DUNO-bestuurskamer te beluisteren dat het bij deze sympathieke dorpsclub om meer gaat dan het eerste elftal. Voor elk recreatief elftal is net zoveel aandacht, onder het motto 'iedereen is bij ons gelijk'. Een mooi uitgangspunt voor de vereniging die onlangs de beoogde fusie met Westlandia uiteen zag spatten. En dat lag niet aan de club die onder de naam Naaldwijk voetbalt. Ondanks die tegenvaller ziet de club de toekomst met vertrouwen tegemoet.
En bij DUNO schreven ze drie punten bij op het totaal. Dat is hoe dan ook lekker te noemen. Voor Naaldwijk dan. DUNO kijkt terug op een wedstrijd waarin het echt moest gebeuren, maar die toch puntloos eindigde. Dat het inmiddels vijf voor twaalf is in de puntenstrijd is velen wel duidelijk; daarom ook was het mooi om te zien hoe de DUNO'ers deze zaterdag de kunstgrasvezels wilden opvreten. Vanaf minuut een werd gestreden voor elke meter en werd de aanval gezocht. Kopduels, slidings: veelal vielen ze uit in het voordeel van DUNO. Overigens na rust lukte dat beter dan ervoor. Vooral omdat Naaldwijk in dat eerste bedrijf heel compact bleef voetballen en weinig weggaf. Direct al na de pauze veranderde dat spelbeeld en moesten de Westlanders terug tot hun eigen zestienmetergebied.
Trainer Dick Boereboom had zijn elftal op drie plekken veranderd: Nick Heikoop speelde zoals gezegd mee en ook Erwin van der Harst was van de partij, evenals Koen Zonneveld. Elysio de Graaf (bank), Norvin Mercera (blessure) en Bilal Dari (bank) waren er nu niet vanaf de eerste minuut bij. Dat gold dus wel voor deze elf: Mauro Bos, Nick Heikoop (Jeffrey Kuiper), Koen Zonneveld, Kevin Hess, Graeme de Jong, Richard Schaaphok, Erwin van der Harst, Michael Lodder (Bilal Dari), Jonathan Roeleveld, Daryll Schaap en Jedsel Markes. En het moet gezegd: die elf knalden er vol in. Natuurlijk zag je nog wel iets van twijfel - zou het vandaag wel gaan lukken - maar eigenlijk was weinig te merken van gebrek aan vertrouwen. Ondanks al die nederlagen en tegenslagen.
Boereboom had gekozen voor een variant waarbij Koen en Graeme de beide spitsen van Naaldwijk opvingen en Kevin het slot op de deur was. Nick, Michael, Erwin en Daryll moesten daarvoor aan de slag, met Richard, Jonathan en Jedsel voor de aanvallende impulsen. Ondanks alle positieve energie was het nog wel binnen honderdtachtig tellen bijna 0-1: Jedsel speelde de bal vanaf de middenlijn terug op Mauro Bos, maar zag over het hoofd dat een speler van Naaldwijk de bal nog voor de doelman erbij was kon beroeren. Tergend langzaam rolde de bal daarna tegen de paal, en als dat niet zo was geweest had Kevin Hess met een alles riskerende sliding een doelpunt wel voorkomen. Drie minuten later was het alsnog bijna 0-1 toen Naaldwijk vanaf rechts kon voorgeven en de bal uit een kopbal maar net naast het doel verdween.
Toen DUNO van die opening eenmaal was bekomen, kreeg Daryll in de 14de minuut een vrije trap te nemen. Naaldwijk-sluitpost Tom Verbakel - die zou uitgroeien tot man of the match - bracht redding met zijn vuisten. Het hielp DUNO beter in de wedstrijd te komen; een duel dat vlak voor rust in DUNO's voordeel had moeten staan. Eerst leidde een combinatie tussen Jonathan en Jedsel bijna tot de openingsgoal, in de 42ste minuut onderscheidde Erwin zich weer eens: hij vuurde een pegel af, en opnieuw bracht de Naaldwijk-doelman redding. Op slag van rust liet Kevin de bal, opnieuw uit een vrije trap, bijna in het doel belanden. Het mocht niet baten: met 0-0 zochten we de kleedkamer op.
In deel 2 was het vrijwel louter DUNO dat de klok sloeg. Groen-zwart startte furieus en zou die over-mijn-lijk-mentaliteit niet meer uit handen geven. Dat het niet leidde tot het gewenste succes lag in elk geval niet aan de wedstrijdmentaliteit. Op een rij kreeg DUNO de volgende kansen na de doelwisseling:
4de minuut: Kevin Hess schiet vrije trap wegens hands bijna raak; 8ste minuut: Daryll Schaap schiet over; 18de minuut: Nick Heikoop schiet op de paal; 20ste minuut: Jedsel Markes haalt uit, doelman redt; 25ste en 26ste minuut: tweemaal een inzet van DUNO door Naaldwijk (zowat) van lijn gehaald; 33ste minuut: Jedsel schiet, doelman redt.
De enige ploeg die wel scoorde was Naaldwijk: DUNO treuzelde in de omschakeling, Kevin maakte achterin op randje-16 meter een ongelukkige handsbal en de bal verdween via de muur in het doel. Anders dan vorige week gingen de koppies nu niet hangen en bleef DUNO vol doorgaan. Het was tevergeefs, maar mooi om te zien hoe de elf spelers ten koste van veel wilden winnen.
Vijf minuten voor tijd moest Naaldwijk wegens tweemaal geel met tien man verder; voor DUNO moest Richard Schaaphok in de 43ste minuut na rust douchen na tweemaal geel. Voordat we nu denken dat het een schoppartij was: integendeel. Scheidsrechter Post leidde bekwaam een sportieve wedstrijd die op het scherp van de snede werd gespeeld.
Het was een wat onstuimig slot van een zinderend duel, dat voor DUNO uiterst ongelukkig verliep. Naaldwijk ging feestend de kleedkamer in, en geef ze daarin eens ongelijk. DUNO mocht de kansen dan koesteren, uiteindelijk is het spelletje simpel: wie (meer) scoort wint.
Natuurlijk was de teleurstelling groot, zeker op de dag dat je de periodetitel van DUNO 2 wilt omlijsten met winst van DUNO 1. Toch mag je hoop koesteren na deze uitvoering. In mentaliteit, in kansen, in verdediging: het gaat echt de goede kant op.
Nu alleen nog even scoren. Dat is alles.
Op naar Be Fair, de nummer twee.
Succes gewenst.
Henk Ruijl
