Nu is het altijd jammer wanneer je wordt uitgeschakeld met de finale voor het grijpen, maar dat gold deze Paasmaandag wel zeer. DUNO verloor niet zozeer van FC Maense, een redelijk goed draaiende derdeklasser, als wel van zichzelf - zo luidde de voornaamste conclusie na afloop. Te veel spelers hadden hun dag niet, waardoor het spel van DUNO nimmer was zoals in de laatste, meestal, goede weken. Het was onrustig, vol foute passes en vooral: DUNO ging mee in het onstuimige, heel enthousiaste spel van de opponent en dat was nergens voor nodig en bovendien: onverstandig.
Waarmee niet het elftal van Jan Linkerhof en Stephan van der Kruk in de finale geraakte, maar deze ploeg die de Kaapverdiaanse gemeenschap in Rotterdam bundelt. Een bevlogen voetballend team, maar ook weer niet de sterkste opponent in de bekerreeks. Die eer kwam zonder twijfel GLZ Delfshaven toe, een ploeg die door DUNO met groots spel werd uitgeschakeld maar een elftal dat wel razend knap speelde. Uitgerekend op het veld dat Delfshaven deelt met FC Maense, en waar DUNO eerder in het toernooi dus won, ging het nu mis.
Legio kansen
Bekervoetbal is hard, je ligt er in een wedstrijd uit. En het was jammer dat dit vandaag zo gebeurde. Voor de rust kreeg DUNO legio kansen, de een nog mooier dan de ander, maar verder dan een prima benutte strafschop van Paul Droppert kwamen we niet. Dat doelpunt viel na een kwartier en betekende de 1-1, omdat de thuisploeg na zes minuten balverlies van DUNO onmiddellijk afstrafte: 1-0. In die fase had DUNO ook al op voorsprong kunnen staan, want na twee minuten ging Jonathan Roeleveld ijzersterk door en alles dat hij hoefde te doen was de bal breed leggen op Quincy de Vries die frank en vrij voor het doel stond. Jonathan deed alles goed, alleen was de pass te hard.
DUNO speelde in Rotterdam in een sterke opstelling, met Jeffrey van Vliet, Nick Heikoop, Collin Schaap, Graeme de Jong, Michael Lodder, Carlo Pije, Elyseo van de Graaf, Koen Zonneveld, Paul Droppert, Jonathan Roeleveld en Quincy de Vries. Jordan Rolvink (voor Quincy), Erwin van der Harst (voor Elyseo) en Remco van Weeren (voor Carlo) zouden na de doelwisseling ook nog meedoen in een poging het tij te keren. Van deze groep speelde Michael Lodder een ijzersterke wedstrijd, terwijl ook zwoeger Koen en Collin als linksback zich onderscheidden.
Zee aan ruimte
Ook na de 1-1 kreeg DUNO een zee aan ruimte voorin. FC Maense bleef onverminderd op een lijn spelen en daar kon DUNO menigmaal (als we niet buitenspel stonden) van profiteren. Achteraf kun je zeggen: we hadden het in die eerste helft moeten beslissen, want zoveel kansen als toen zouden we na de rust niet meer krijgen. In die fase lag het spel overigens tien minuten stil wegens een zware blessure voor een speler van de thuisploeg, die met de ambulance moest worden vervoerd. Achteraf vielen over de betrokken speler gelukkig geruststellende woorden te horen.
DUNO dus, toog ten aanval - maar tevergeefs. Bijvoorbeeld Quincy die na 25 minuten oog in oog met hun sluitpost helaas miste. Waren het de zenuwen? Iets anders? In elk geval zag je al gaandeweg deze eerste helft dat DUNO niet helemaal als vanouds speelde. Waarbij we ook nog eens van geluk mochten spreken dat FC Maense na een klein half uur een strafschop naast het doel van Jeffrey van Vliet schoot. Zo bereikten we de rust met een gelijke stand, niks aan de hand zou je zeggen en na de thee de kansen maar eens gaan benutten.
Volstrekt anders
Maar die tweede helft voltrok zich volstrekt anders. DUNO liep zich telkens vast rond de zestien meterlijn van FC Maense en moest op z'n hoede zijn voor scherpe counters. Het was, zo hoorde je langs de lijn, wachten op de 2-1 en die viel. Na een kwartier beloonde FC Maense zichzelf door een hoekschop te verzilveren tot doelpunt. Volgens velen kwam daar ook nog een handje aan te pas, maar niet volgens de - overigens sterk leidende - arbiter Westhoff en diens assistenten. Met Erwin en Remco als verse krachten gooide DUNO alles in de strijd om de stand om te buigen. Ook de verre inworpen van Jordan vormden een mooi wapen, maar steeds weer: het lukte net niet.
Met de 3-1 in de 84ste minuut was de strijd wel beslist en mocht FC Maense zich gaan opmaken voor de finale. Voor DUNO resteren mooie tijden, met zeker in de competitie nog de kans op het pakken van de nacompetitie. Het duel tegen GDA van a.s. zaterdag is daarbij van groot belang.
Dus: jammer vandaag, vooruit kijken naar zaterdag. Bij winst is de nacompetitie vrijwel zeker. En dat zou geweldig zijn.
Henk Ruijl
