De realiteit is dat een flink gemankeerd GDA, vol van blessures, op basis van pure wilskracht en overtuiging met de drie punten aan de haal ging. In de slotfase was het vrouwen en kinderen eerst, maar wie mocht dat de ploeg van trainer Richard Langeveld kwalijk nemen? Vrijwel niemand in Loosduinen had deze zaterdag gerekend op een overwinning op DUNO. Als je die dan toch kunt bereiken dan is elke vorm van voetbal toegestaan. Bovenal: GDA deed het, op de eerste 25 minuten na, helemaal zo slecht nog niet. Met jong elan en frisse zin maakte de rood-witte brigade het DUNO knap lastig. Waarmee de 2-1 als eindstand op het scorebord kwam en DUNO de komende vier duels alles uit de kast moet halen om het nacompetitietoetje alsnog te halen.
Waarmee gezegd dat DUNO in een wedstrijd belandde die je eigenlijk niet wilt spelen. Moeten knokken tegen een achterstand op een thuisploeg die lekker achterover kan leunen en in de tegenaanval nog gevaarlijk blijft ook. DUNO kreeg in de eerste 25 minuten alle kans (akelig veel leek dat scenario op het bekerduel bij FC Maense) de wedstrijd vroegtijdig te beslissen. De mannen van Jan Linkerhof en Stephan van der Kruk kwamen heel fris aan de start (kennelijk prima gevoed door de maaltijd bij Dick en Arno Leinweber/Chalet Ockenburgh, waarvoor dank!), speelden vol flair en overtuiging en je dacht: bij rust is het 4-0 voor DUNO.
Het liep even anders
Het liep even anders in een duel waarbij pas na 90 minuten de zon ging schijnen. GDA genoot daar zichtbaar van, DUNO moest de nederlaag verwerken. Alle minuten daarvoor speelde het duel zich af op een moeizaam bespeelbaar veld (al was DUNO veld 1 ooit nog wel slechter), temidden van regen en windvlagen. Geen pretje om er eens lekker tegenaan te gaan, en toch deed DUNO dat in die beginfase wel. Koen Zonneveld had na acht minuten de 1-0 op zo'n hoofd, maar kwam net even te kort. En onder de stuwende leiding van Joey Draaisma, hij was er na weken blessureleed weer bij, ontrolde zich de ene na de andere aanval op het GDA-doel. Maar het bleef 0-0.
Sterker nog, na 28 minuten mochten we blij zijn dat doelman Jeffrey van Vliet - wat bevlogen stond die weer te keepen - niet werd verrast na een foute uittrap. Het scheelde centimeters. Onbewust vormde die eerste, niet-eens-kans voor GDA de ommekeer. DUNO werd wat slordiger, de wind bleef waaien, sommigen lieten nu wel dat metertje ruimte en zie daar: counter nummer 1 lag er direct in: na 34 minuten werd een fraaie pass bij de tweede paal teruggekopt (waar was de dekking?) en via wat gefrommel stond het 1-0. DUNO was nog niet bekomen van de schrik toen zes minuten later de 2-0 er in lag. De bal belandde vanuit een mooi schot pardoes achter Jeffrey: 2-0. Opnieuw liet DUNO zich volkomen verrassen door een snelle tegenaanval. Twee kansen voor GDA, twee goals. Als speler was Richard Langeveld misschien scherp, maar zo'n accurate voorhoede moet de trainer van GDA toch hebben verrast.
DUNO valt aan tegen GDA.
Met Jeffrey van Vliet, Nick Heikoop, Remco van Weeren, Michael Lodder, Elyseo van de Graaf, Carlo Pije, Quincy de Vries, Koen Zonneveld, Jonathan Roeleveld, Paul Droppert en Joey Draaisma had DUNO bepaald geen misselijke basisopstelling, maar deze elf moeten in de rust toch even verschrikt in de ogen hebben gewreven. Twee nul achter, in een duel dat niet verloren mocht worden. Dat voelde niet lekker.
Nu moet gezegd dat DUNO messcherp uit de kleedkamer kwam en er vervolgens alles aan deed om de stand om te buigen.
Niet thuis
En toch, deze waarneming mag ook worden gedaan: op zulke moeilijke momenten geven te veel spelers niet thuis. Er wordt wat gemopperd, we laten eens een mannetje lopen - de steunpilaren van het team zullen de komende vier duels juist in zulke fases er ook moeten staan, wil je nog een prijs pakken. Niet zeuren, het uiterste eruit halen - kop omhoog en schouders vooruit. Tegen GDA ontbrak het daar te vaak aan. Er zijn nu eenmaal momenten in een wedstrijd dat het tegenzit: je valt aan, niks lukt, de scheidsrechter fluit naar je gevoel op een verkeerd moment - maar daar gaat het om: juist dan zul je elkaar verder moeten helpen.
Zo.
Dat is gezegd.
Waarna we over gaan naar de 2-1 door Paul Droppert. Hij benutte na 64 minuten spelen een strafschop, nadat Koen Zonneveld was gevloerd. Als altijd schoot Paul onberispelijk in. Het was de inleiding tot een waar slotoffensief van DUNO, waarin de ingevallen Erwin van der Harst al een minuut later misschien wel de beste kans kreeg. Helaas was zijn inzet onvoldoende om direct te 2-2 op het scorebord te krijgen. Met dus Erwin en ook Jordan Rolvink in de ploeg voor Quincy de Vries en Remco van Weeren bracht DUNO verse krachten. Ook Danny van der Zwan zou nog invallen voor Joey Draaisma. DUNO werd gevaarlijker, kreeg kansen, maar kwam nooit meer bij de gelijkmaker. Zelfs het meesturen van doelman Jeffrey van Vliet in de slotseconden mocht niet baten, sterker nog: de 3-1 hobbelde maar net naast het lege doel.
Superscherpe ploeg die tegen stootje kan
Het eindsignaal bracht GDA juichend op de banken en de in ruime mate meegereisde DUNO-fans sjokkend naar huis (of de kantine). Jammer om in zes dagen een vervelende bekernederlaag te lijden en ook nog eens een riante positie op de ranglijst minder rooskleurig te zien worden. Aan de andere kant: DUNO heeft alles nog in eigen hand. Met de duels tegen KMD (uit), Quick Steps (thuis), Houtwijk (uit) en TAC'90 (thuis) is nog van alles mogelijk. Een serie van vier spannende wedstrijden met als doel een plekje in de nacompetitie. Het zou mooi zijn als de nederlaag tegen GDA in elk geval daar toe leidt: een superscherpe ploeg, die tegen een stootje kan, in die laatste vier duels.
Succes.
Henk Ruijl
