De bekercompetitie is alleen belangrijk, zeggen ze wel eens, als je een ronde verder komt. De ploeg die wordt uitgeschakeld mokt even en gaat over tot de orde van de dag. Maar verder komen in deze officiële KNVB-bekerstrijd (DUNO speelt in de categorie 2 overigens) is, als dat lukt, telkens wel zo leuk. Feestvieren went namelijk nooit en hoe verder je komt des te gewichtiger wordt het allemaal. En, je komt nog eens ergens. Omdat DUNO in deze bekerstrijd een abonnement heeft op uitduels (ook de volgende ronde is uit, bij Lekkerkerk of UVS) belandden we ditmaal in Rotterdam, Delfshaven om precies te zijn. Op het voormalige trainingscomplex van Sparta houdt GLZ Delfshaven domicilie, een ploeg die het tot nog toe in een andere derde klasse uitstekend doet: achtmaal gewonnen, eenmaal gelijk - dus ongeslagen.
Bij de foto: Koen Zonneveld messcherp in actie.
Een elftal ook met individueel heel sterke voetballers, die stuk voor stuk hun mannetje wel staan. De ploeg heeft geregeld afgezwaaide spelers van Sparta in de gelederen, deze zondag trouwens niet, en dat geeft aan hoe men daar in Delfshaven het voetbal beleeft. Vol passie en met de absolute ambitie dit seizoen te promoveren. Ook in deze bekerstrijd wilde men ver komen, maar DUNO slaagde er heel knap in die ambities te smoren. Dat was, hoezeer jargon ook, een verdienste van het collectief. Want gedwongen door afwezigheid (niet iedereen kon deze zondag), blessures of een schorsing moest het trainersduo Linkerhof/Van der Kruk een nogal verdedigend ingesteld ploegje het veld in sturen. En dat team hield zich uitstekend aan de gemaakte afspraken, zwoegde als DUNO-leeuwen uit een glorierijk verleden en verstond bovenal de kunst de klasserijke spelers van Delfshaven in een-op-een duels knap bij te blijven.
Nederlandse bank bewaken
DUNO begon met Jeffrey van Vliet, Remco van Weeren, Evert Steinvoort, Danny van der Zwan, Michael Toet, Nick Heikoop, Gino Kos, Quincy de Vries, Elyseo van de Graaf, Jordan Rolvink en Koen Zonneveld. Diep in de tweede helft zouden Robin Voeten en de A1-debutanten Sergi Schaap en Kai Boode (in een later artikel meer over hen) hun opwachting nog maken. Met zo'n elftal ga je niet als het Nederlands Elftal tegen Letland lopen aanvallen, eerder gebruik je zoveel verdedigend ingestelde spelers om de Nederlandse bank te bewaken. Het is dat Gino, Quincy en Jordan stonden opgesteld, anders hadden we louter stugge verdedigers in de gelederen gehad. Maar het moet gezegd: ook dit collectief, waarvan je niet direct vermoedt dat ze de ene na de andere flitsende aanval op de mat legt, deed het uitstekend.
Sterker nog: nadat de werkelijk perfect fluitende arbiter (zeiden ze ook bij de tegenstander) C. van der Hull voor het laatst had gefloten - het was toen al aardig donker in Rotterdam - was de optelsom dat DUNO veruit de meeste kansen had gekregen. Vooral in de slotfase, bij een 2-1 voorsprong, ging het hard:
37ste minuut na rust: Jordan alleen af op doelman, die redt;
39ste minuut na rust: Gino Kos in kansrijke positie van dichtbij, doelman redt;
41ste minuut na rust: Quincy de Vries heeft de hoek voor het uitzoeken, maar mikt naast.
Killerhunk Remco biedt redding
Het geeft aan dat DUNO wel met een grotere marge had kunnen winnen, en dat met zoveel verdedigers in de ploeg. Daartegenover stond het creatieve veldspel van Delfshaven, dat het vooral in de eerste 45 minuten DUNO erg lastig maakte. Gelukkig stond daar telkens doelman Jeffrey van Vliet, die al na een klein kwartier de 1-0 had voorkomen. Na een half uur was het superverdediger, ook wel 'killerhunk' genoemde, Remco van Weeren die de vrijwel zekere achterstand voorkwam. Remco, voorzien van een gezichtsmasker na een blessure, gleed de bal net op tijd weg voor een aanvaller van Delfshaven die door onze linksback - in ruil voor wat drank wordt hier zijn naam niet genoemd - in kansrijke positie was gebracht...
Bij de foto: DUNO verdedigt, in dit geval via Danny van der Zwan.
Toch was het DUNO dat DE kans op een voorsprong kreeg, in dat wat saaie eerste bedrijf. Gino Kos stuurde aanvallend maatje Quincy de Vries prima weg, maar de inzet van Quincy kon nog net worden gestopt door de sluitpost aan Rotterdamse zijde. Geen 0-1 dus, het was wel zo'n moment waar de trainers op hadden gewezen: als je goed verdedigt, rustig blijft en volhoudt dan krijg je echt zelf je kansjes wel.
De tweede helft was nog geen drie klokrondjes op weg toen Jordan Rolvink de inleiding verzorgde op dat veel flitsender, spannender tweede bedrijf. Nadat hij zelf een paar meter buiten de zestien was gevloerd, nam hij zelf de vrije trap. De spits die zo graag topscorer wil worden van de derde klasse leverde een geweldige bal af, een bal die de sluitpost alleen maar op de videobeelden zou terugzien. Ga er nog een rustig voor zitten en kijk de goal terug. De 0-1 was een feit en DUNO genoot ervan.
Verrast door weifelend optreden vrienden
De vreugde was van korte duur, want treuzelend ingrijpen verschafte een Delfshaven-aanvaller de mogelijkheid leep uit te halen. Ook doelman Jeffrey van Vliet, opnieuw foutloos keepend, had op zoveel weifelend optreden van z'n vrienden niet gerekend en was kansloos: 1-1. We hadden nog geen drie minuten eerder die mooie vrije trap staan vieren. En wat toen gebeurde is het noemen meer dan waard: DUNO rechtte de rug, haalde nog ergens wat extra zuurstof vandaan en ging als de brandweer. Spelers gingen duels nog feller en geconcentreerder aan, voorin stonden de spitsen nog scherper opgesteld en je zag: dat Delfshaven mag dan nog geen potje hebben verloren, vandaag zou het wel eens anders kunnen gaan.
Met de complimenten aan de veertien spelers die het deze zondag deden. Het mooie was: de invallers op deze zondag, onder wie Koen Zonneveld en Evert Steinvoort, stelden nadrukkelijk hun kandidatuur voor de komende weken. Vooral Koen, gekozen tot speler van het afgelopen seizoen en nu spelend in DUNO 2, manifesteerde zich geweldig. Hij, en anderen, maakten het Linkerhof/Van der Kruk erg lastig een volgende opstelling te gaan bepalen. Dat wordt nog spannend deze week.
Heft in handen
Ondertussen kantelde de wedstrijd. Waar Delfshaven lange tijd met technisch verzorgd voetbal stuitte op een verdedigend ingesteld DUNO, was het nu ons vlaggenschip dat het heft in handen namen. Gesteund door trouwe supporters zag je het vertrouwen bij de spelers verder toenemen. Na een half uur beloonde Elyseo van de Graaf die spelopvatting met wat de winnende treffer zou blijken te zijn. Een hoekschop van Gino Kos belandde bij de tweede paal op het hoofd van Danny van der Zwan. Zijn kopval kwam in de doelmond terug bij Elyseo, die er vervolgens op zijn beurt z'n hoofd tegenaan zette. Een prachtige goal was opnieuw het gevolg: 1-2.
Daarna had het dus met gemak 1-3, 1-4 of 1-5 kunnen worden, maar dat lukte dus steeds net niet. Na afloop maalde niemand meer over die gemiste kansen, er was vooral waardering voor alle spelers die zich naar de zege hadden geknokt. Veel positiefs na afloop, zo stelde de staf vast. Op zondag zijn we nog steeds ongeslagen (...) en sinds mensenheugenis spelen we straks in februari nog bekervoetbal. Het kan niet op!
Al was het Jan Linkerhof zelf die de feestvreugde temperde: eerst maar eens zien of we zaterdag GDA kunnen verslaan. En zo is het.
Opstelling DUNO: Jeffrey van Vliet, Remco van Weeren, Evert Steinvoort, Danny van der Zwan, Michael Toet, Nick Heikoop, Gino Kos (Kai Boode), Quincy de Vries (Robin Voeten), Elyseo van de Graaf, Jordan Rolvink (Sergi Schaap) en Koen Zonneveld.
Henk Ruijl
