Eindelijk, de gelijkmaker - zo leek het. De 1-1 waar DUNO na de rust zo vurig voor had gestreden. Helaas vlagde de grensrechter en honoreerde de scheidsrechter dat vlagsignaal. Volkomen, maar dan ook volkomen ten onrechte, zo zou je denken. Payo kreeg de bal van de doelman terug, Nick stond meters achter de bal... Daar kon geen twijfel over bestaan. Schande! Bestolen! Of toch niet? DUNO-TV legde de ogenschijnlijke gelijkmaker haarfijn vast en dan overvalt je toch de twijfel. Kijk straks in de herhaling (de video wordt spoedig geplaatst), en nog eens en nog eens. Stond Nick daar toch net niet achter de bal? Enfin, waar de woede zich aanvankelijk richtte op de verder ambitievol fluitende arbiter (die het duel goed in de hand had), moet je misschien toch concluderen dat grens en scheids het bij het rechte eind hadden. Als Nick nou niet... Maar ja, als bestaat niet en hij bedoelde het goed.
Tot zover over die 1-1, het doelpunt dat de ommekeer in deze wedstrijd had kunnen betekenen. Een duel dat voor alles dat groen-zwart heet zuur eindigde en het gekke is: je zag na de rust zo'n fanatiek spelend DUNO-team, dat hartverwarmende inzet aan de dag legde dat je er toch heel vrolijk van werd. De spelers zelf zullen nog wel even mokken, want hoewel Haaglandia veel beter speelde dan een week eerder tegen DSO was toch de opponent van een week geleden, HVC'10, nog sterker. En toen won DUNO wel, nu niet. Dan denk je: maar het had dus wel zo kunnen zijn.
Met negen punten uit vier duels staat DUNO er niettemin uitstekend voor, dus reden voor zorg is er allerminst. Inderdaad zie je datgene gebeuren dat trainer Dick Boereboom signaleert: een steeds hechter wordend elftal waarin de spelers de meters voor elkaar opvreten. Tegen Haaglandia had iedereen aanvankelijk het idee dat dit opnieuw tot een goed resultaat zou leiden. Het pakte anders uit, en dat mag ook een verdienste van de Rijswijkse ploeg worden genoemd. Want het leek dan misschien zo dat DUNO te vaak verkeerde passes afleverde en slordig speelde, in feite hield Haaglandia de ruimtes slim klein en speelde er bovenop. Knap, slim en met een goed resultaat voor de thuisploeg tot gevolg.
Dat goede resultaat kondigde zich bijna in de tiende en zeventiende minuut aan. Tot tweemaal toe werd de DUNO-defensie verrast door een steekpassje binnendoor. Alleen dankzij doelman Murat Ozcan bleef de 0-0 op het scorebord. DUNO stelde daar nadien evenveel kansen tegenover. Eerst was het de kleine opdonder Lesley Dijksman die na 25 minuten niet zelfzuchtig was (maar dat wel had moeten zijn...), maar een bal opzij legde en deze geblokkeerd zag worden. Drie minuten later had Payo de 0-1 op z'n slof. Na een prima pass van de weer lekker draaiende Jedsel Markes stond hij op luttele meters van het doel. Maar helaas: oog in oog met de doelman ging het alsnog mis.
In die fase speelde DUNO niet het beste voetbal tot nog toe, dat zou pas na de doelwisseling volgen. De middenvelders bleken lastig te vinden, zodat veelvuldig de lange bal van achteruit moest worden gehanteerd. Op de twee genoemde grote kansen na leverde dat geen resultaat op. Haaglandia scoorde daarentegen wel. In de 40ste minuut ging de thuisploeg over links door, waarna de bal in de doelmond werd afgeleverd. Daar was de spits iets alerter dan de DUNO-defensie (we bedoelen te zeggen dat DUNO's aanvoerder Stephan van der Kruk wel eens alerter reageerde), zodat Murat de bal ineens aan zich voorbij zag gaan: 1-0.
In het tweede deel speelde DUNO vol op de winst. Zonder schroom, vol overtuiging - het was mooi om te zien hoe alle spelers daarvoor wilden knokken. In een trouwens zeer sportief duel, onder leiding van scheidsrechter Wijling.Complimenten aan alle mensen binnen en buiten het veld die er zo'n mooie middag van weten te maken, zonder gedoe, getrek of andere onhebbelijkheden. Top! Maar goed: DUNO wilde wel, Haaglandia liet zien dat trainingen van de afgelopen week en een teambespreking een positieve uitwerking konden hebben, zodat DUNO weinig ruimte kreeg en zich stuk liep op een hecht elftal.
Gaandeweg die tweede helft bracht Dick Boereboom twee wijzigingen aan in z'n elftal. Waar Murat Ozcan, Stephan van der Kruk, Kevin Hess, Michail Toet, Koen Zonneveld, Nick Heikoop, Richard Schaaphok, Lourens van Oers, Fabianson Payo Wiel, Jedsel Markes en Lesley Dijksman begonnen, werden Lourens (door Jerry Wensveen) en Michaïl (door Remco van Weeren) vervangen om nog meer druk te kunnen uitoefenen. Het leidde een spannende slotfase in, met als hoogtepunt de vermoedelijke gelijkmaker. Die dat dustoch niet was. Uiteindelijk paktede overwinnning voor Haaglandia (te)grootuit. In de 86ste en 90ste minuut lette DUNO achterin onvoldoende op en werd de winst door Haaglandia veilig gesteld.
Zijn we nu verdrietig? Welnee. Daarvoor zag je te veel vrolijke dingen:
- de invalbeurt van Jerry Wensveen, die helemaal op de weg terug is na veel blessureleed;
- een intens samenspelend DUNO-team dat knokt voor elke meter;
- een goed georganiseerde staf die alles spic en span in orde heeft;
- veel spelers van DUNO 2 langs de lijn, een elftal dat deze zaterdag opnieuw wint;
- een spannend duel dat geen seconde ontspoort;
- veel DUNO-mensen rondom, zodat de spelers veel steun ervaren;
- Daan de Ligt die alweer een wedstrijd van DUNO in tientallen foto's vastlegt;
- een DUNO-trainer die z'n opponent van harte feliciteert, alom uitstraalt dat sportief gedrag telt.
Zaterdag wacht SEV in een thuisduel. De ploeg die deze zaterdag vriend en vijand verraste met een overwinning op DSO. Kortom: het is weerstrijden voor elke punt, je krijgt dit seizoen opnieuw geen punten cadeau in deze tweede klasse.
Voor nu: lekker herstellen, uit de buurt blijven van de hersteltrainer, en fit op weg naar SEV thuis.
Succes gewenst alvast!
Henk Ruijl
