LEES OOK: Spelers DUNO: het is over en sluiten met die Linkerhof
Maar Jan Linkerhof zat er dus niet heel ver naast. De stemming in de groep mag dan best goed worden genoemd, de magie is er - voor even, zo hopen we - wel uit verdwenen. De DUNO-toeschouwers in Naaldwijk hadden deze zaterdag grote moeite hun ergernis over het DUNO-spel voor zich te houden. Want je zag spelers lopen, ook die onlangs een grote mond hadden toen ze op de bank zaten, met hun hoofd naar beneden, passieloos en er was geen heilig vuur; alsof bij het eerste het beste wolkje aan de stralende hemel gelijk ieders gezicht, humeur en inzet op onweer stonden. Wanneer DUNO uitverdedigde, zag je een, hooguit twee spelers rondom de bal bewegen en de rest stond stil. Laat staan dat er vol bezieling tot de middenlijn werd opgerukt of op z'n minst de ambitie werd getoond om er deze middag in het Westland wat goeds van te maken. Bar en boos, dat was het.
Bevlogen
Gelukkig waren er lichtpuntjes. Zo viel Wesley Swikker bevlogen in. De speler die met veel blessureleed te kampen heeft gehad en de afgelopen weken, maanden niet het beste spel ooit in zijn loopbaan liet zien, sleurde er wel aan en liet zien zijn kandidatuur op te eisen. Ook doelman Jeffrey van Vliet was deze zaterdag, en opnieuw, in buitengewoon goede doen. Alleen hij al was er verantwoordelijk voor dat Naaldwijk niet tot een hogere score kwam. Tot aan de slotminuten was hij scherp, zelfs toen in de 88ste minuut Naaldwijk een niet te missen kans kreeg. Jeffrey ranselde de bal toch zijn doel uit.
Ricardo van Calsteren rukt op.
Ook de rentree van Ricardo van Calsteren, vorig seizoen bij Duindorp en daarvoor jeugdspeler bij DUNO, was goed te noemen. Ricardo viel in zijn jeugdtijd al geregeld in en liet nu zien dat hij conditioneel op de weg terug is. Toen Ricardo na 61 minuten mocht komen voor Quincy de Vries zette hij eerst Du'aine Rivers vrij voor de Naaldwijk-doelman en daarna kon Erwin van der Harst dankzij een bevlogen actie van Ricardo heel dichtbij de 1-1 komen. Het was jammer dat dit toen niet lukte, want juist in die fase was DUNO weer even de bovenliggende partij.
DUNO slaagde er jammer genoeg andermaal niet in om op voorsprong te komen. Na TAC'90 en Maasdijk was het nu opnieuw de opponent die de score opende. En dat terwijl ons vlaggenschip toch echt veruit de beste kansen kreeg in het eerste kwartier. Maar Quincy (tweemaal) en Du'aine kregen dat niet voor elkaar. Vooral de kans in de 13e minuut, Quincy alleen af op de sluitpost, was DE kans op die 0-1. Helaas lukte dat dus niet. Quincy heeft enorm veel potentie, dat zie je aan alles, maar lukken wil het de laatste weken niet. En in Du'aine hebben we een geweldige vleugelaanvaller, die alleen met zijn 20 jaar nog wat jong is en aan de scherpte in de derde klasse moet wennen.
Fijne ontwikkeling
Overigens: er was nog een fijne ontwikkeling. Want de trainers Stephan van der Kruk en Jan Linkerhof gunden ook de 19-jarige Joeri van Leeuwen als invaller nog speelminuten. Nog een speler uit de eigen DUNO-jeugd op wie we trots mogen zijn, die al vorig seizoen zijn klasse liet zien en dit jaar wel eens kan uitgroeien tot een waardevolle, veel vastere kracht.
Erwin van der Harst zet druk.
Tegen de twee spitsen van Naaldwijk had DUNO het aanvankelijk niet moeilijk, sterker nog: we kregen - zie hierboven - goede kansen. Pas na 34 minuten was Naaldwijk ineens serieus in de aanval: de bal schampte uit een vrije trap de paal naast Jeffrey van Vliet. Dat had allicht het moment kunnen zijn dat het elftal echt was wakker geschud. Maar zo mooi liep het niet, want een minuut later leidde een slapend bestaan van de DUNO-defensie de 1-0 in. Aike van den Bos was de bejubelde Westlandse doelpuntenmaker.
Je kon moeilijk zeggen dat die voorsprong onverdiend was. In alles liet de thuisploeg zien fel op de bal te willen zitten en vandaag met een overwinning van het veld te willen stappen. Eigenschappen die je normaal aan DUNO toeschrijft, maar deze zaterdag allerminst. De hoofdjes gingen naar beneden, er werden overtredingen gemaakt die volstrekt overbodig waren - verkeerde agressie zeg maar - en DUNO bleef maar volharden in het groot houden van het veld, waardoor Naaldwijk alle ruimte van de wereld kreeg. Langs de kant waren we blij dat het bij rust slechts 1-0 was.
Dat hopen we dan maar
In die tweede helft keerde DUNO met weinig elan terug. Misschien dat iedereen best wilde (dat hopen we dan maar), maar zelfs aanvoerder Paul Droppert stond gaandeweg als een roepende in de woestijn voorin. Naaldwijk kreeg feitelijk deze middag de historische prestatie in de schoot geworpen. Historisch, want de laatste thuiszege op DUNO in competitieverband dateerde uit de jaren negentig. In de 65ste minuut ontstond de situatie die je als 'de mooiste' van de middag kon omschrijven: Naaldwijk viel over links aan, er volgde een snijdende pass over wel 40 meter en de spits van Naaldwijk haalde vol uit. Het zou een prachtig doelpunt zijn geweest als niet doelman Jeffrey van Vliet opnieuw zijn klasse had bewezen.
Quincy de Vries vecht een luchtduel uit.
Toen DUNO via Du'aine en Erwin riante kansen onbenut liet, sloeg Naaldwijk beslissend toe. Scheidsrechter Moerenhout, die de rust zelve bleef deze middag, zag in een duikeling nabij Michaïl Toet een strafschop, waarmee de wedstrijd wel op slot kwam te zitten. Sebastiaan van den Berg schoot de bal, daar waar Jeffrey niet was: 2-0. Het fletse DUNO, dat zo weinig uitstraalde, kreeg via Paul Droppert nog een mogelijkheid, maar de bal ging na een verwoestende uithaal over.
Drie gespeeld, een punt. Dat doet denken aan de fase in het vorige seizoen toen we nog heel-veel-meer-wedstrijden puntloos beëindigden. Daarna herstelde DUNO zich grandioos, met een bijna-promotie tot gevolg. Geen man overboord dus nog, maar het is wel zaak dat we nu snel het echte DUNO zien opstaan. Want het is, eerlijk is eerlijk, leuk in de wandelgangen te vernemen dat de afterparty na het duel bij Verburch ('lekker op de fiets') al druk door de spelersgroep wordt besproken, misschien is het nu eerst even belangrijk om er als elftal op het veld wat meer swingend bij te staan. Dan komt dat feestje, waar dan ook, vanzelf wel.
Dat het 'zaterdag staan we er, trainer', nu wel wordt waargemaakt. Kunnen ze ook eens lekker op de bank zitten.
Opstelling DUNO:
Jeffrey van Vliet, Remco van Weeren (Wesley Swikker), Nick Heikoop, Danny van der Zwan, Michaïl Toet, Carlo Pije (Joeri van Leeuwen), Du'aine Rivers, Erwin van der Harst, Quincy de Vries (Ricardo van Calsteren), Paul Droppert en Koen Zonneveld.
Henk Ruijl
De bank wil ook wel eens vrolijk kunnen kijken...
