Het ging na Erasmus-DUNO (3-2) natuurlijk veel over de twee strafschoppen die de scheidsrechter van dienst gaf. Keurig over beide ploegen verdeeld en allebei nogal gulzig gegeven, zou je kunnen zeggen. Omdat die pingels over beide ploegen werden verdeeld moeten we beide dwalingen van de arbiter verder maar negeren. Dat het na afloop vervelend voelde - ook al speelde DUNO zelf een draak van een wedstrijd - kwam omdat we in de slotase, met 90 minuten al op de klok, via Jimmy Kipp zowat de overwinning in de schoenen geschoven kregen. Maar dat gebeurde net niet, waarna uit de daaropvolgende aanval de 3-2 viel na een strafschop die dat niet had mogen zijn.
Minuut stilteDat voelde zuur. Maar Erasmus stapte als terechte winnaar van het veld. In een duel dat met een minuut stilte als herdenking aan een overleden Erasmus-speler begon. Een bewogen minuut, met direct betrokkenen aan beide zijden. Daarna ontstond een wedstrijd waarin DUNO geen schim was van de ploeg die al zoveel punten verzamelde en zo sterk bij de beste ploegen op de ranglijst staat. De verdienste zeker ook van Erasmus, dat kort op de bal zat en DUNO weinig ruimte gunde.
Erasmus kwam volkomen terecht aan de leiding, waarna DUNO via Youssef Talhaoui op 1-1 kwam. Daarmee bereikten we de rust, een wonder want het had ook 2-0 of 3-0 kunnen staan. Wie dacht dat DUNO als bij metamorfose beter uit de kleedkamer zou komen, kwam helaas bedrogen uit, binnen 1 minuut stond het 2-1 voor Erasmus. Doelman Mark Jacobs voorkwam daarna miraculeus met een prachtige redding de 3-1, waarna we op een presenteerblaadje de 2-2 kregen aangereikt. Pingel, Youssef 2-2. Daarmee werd het al donker en was het bijna klaar, totdat de beste ploeg van de middag alsnog won.
Even uithuilen, maar geen man overboord. We gaan nu voorlopig in de wachtkamer, tot eind februari, om daarna de competitie te hervatten. Met trots op wat tot nog toe is gepresteerd; dat Erasmus-uit niet in het collectief geheugen zal blijven hangen is wel zeker.
