Het kan snel gaan in het voetbal, het komende seizoen speelt DUNO tegen clubs van het kaliber Vitesse Delft, Excelsior Maassluis enz, maar in het seizoen ...
2000-2001 (nog niet eens zo lang geleden dus) was Nationale Nederlanden de tegenstander. DUNO was toen een nog vrij anonieme 4e-klasser. Maar ook in die tijd was er volop spanning en volop beleving. In het DUNO-archief troffen we een verslag en een aantal foto's van deze wedstrijd aan. Het leek de webredactie een leuk idee om het verslag nog een keer op de site te plaatsen.
Stug Nationale Nederlanden maakt het Duno zeer lastig: 2-2
Gelijkmaker valt in laatste minuut van de wedstrijd
Steven Gravenberch heeft zojuist de 1-0 gescoord. Zie ook de bekenden in het publiek
De teleurstelling na afloop van de wedstrijd was groot bij de Duno-spelers. Toen René Beuker twee minuten voor tijd Duno op een zwaar bevochten 2-1 voorsprong had gebracht, dacht een ieder dat de buit al binnen was. In de slotminuut kwam Nationale Nederlanden echter alsnog langszij. Terwijl de spelers van Nationale Nederlanden het gelijkspel als een overwinning vierden, liepen de spelers van Duno met gebogen hoofd het veld af. Zij beschouwden het gelijke spel als een zeer onwelkome nederlaag. Ook uw vaste verslaggever ging met gebogen hoofd huiswaarts. Hem wachtte weer de zware taak om Duno uit het dal te schrijven. Zou hij die kunst nog beheersen? Duno had immers al maandenlang niet meer verloren en zijn verslagen werden steeds optimistischer en positiever van aard. Het kon eigenlijk niet meer stuk volgens hem, maar nu had Duno tegen NN de slechtste wedstrijd van het seizoen gespeeld en twee kostbare punten verloren. Teleurgesteld nam hij plaats achter zijn beeldscherm, keek toch voor de zekerheid nog maar even op Infothuis wat concurrent HS Texas DHB had gepresteerd en..... zijn vreugdekreet moet tot in Scheveningen te horen zijn geweest.
Voor ik iets over de wedstrijd Duno - NN ga schrijven, wil ik eerst mijn nederige en zeer welgemeende excuses aanbieden. In mijn verslag van de wedstrijd RVC/Rijswijk-Duno had ik geschreven dat Duno het moest doen zonder Kosse Ruward, Jeroen Tomeij en Robert Garskamp. In dit rijtje ontbrak uiteraard de naam van een speler die in verband met een vervelende kwetsuur (opgezette buikspieren of zoiets) al weken node gemist wordt. Eric Heijdt, ik beloof het je hierbij plechtig, zo'n blunder zal ik nooit meer maken. Goed, na deze knieval gaan we over tot de orde van de dag.
Het spandoek voor Erik van der Velden
Trainer Cees IJspelder had voor de wedstrijd al een angstig voorgevoel. Tegen ploegen als Texas, TAC en RVC/Rijswijk hoef je Duno niet te prikkelen, dan staat iedereen vanzelf op scherp, maar tegen de op papier wat mindere voetbalgoden moet Duno de broodnodige concentratie en inspiratie soms toch wel erg ver zoeken. Als je naar de ranglijst kijkt dan hoefde Duno vandaag van NN niet veel te vrezen. Hoe anders verliep het. NN was zeker niet naar de Mgr. Nolenslaan gekomen om zich zonder slag of stoot neer te leggen bij een kansloze nederlaag. De club speelde bijzonder geïnspireerd en maakte het Duno erg lastig. Natuurlijk had Duno vrijwel de gehele wedstrijd een gigantisch veldoverwicht, maar de spaarzame tegenaanvallen van de gasten waren zeker niet van gevaar ontbloot. Al in de eerste minuut moest Duno-doelman Jeroen Tomeij handelend optreden. Een lange bal werd in de richting van een NN-spits gespeeld, door goed uit zijn doel komen voorkwam Jeroen met een perfecte sliding een 0-1 achterstand. Een paar minuten later leek Duno op een 1-0 voorsprong te komen. Steven Gravenberch soleerde gracieus langs vrijwel de gehele defensie van NN en bezorgde vervolgens de bal op maat bij de geheel vrij staande Matthijs van den Bosch. Laatstgenoemde raakte de bal echter nogal ongelukkig en de doelman kon redding brengen. Toch was het nog in dezelfde minuut wel raak. Steven Gravenberch had zich op links vrijgespeeld, stond alleen voor de keeper en rondde droog maar zuiver af: 1-0. Gesteund door het opnieuw talrijke publiek -met spandoek van de enige echte Erik v/d Veldenfanclub en toeters- bleef Duno de aanval zoeken. Maar echt lekker liepen die aanvallen niet, er werd m.i. te veel met de bal gelopen, van echt lekker combinatievoetbal was geen sprake. Vlak voor de thee mocht NN een vrije trap nemen. Duno lette even niet op, daardoor was Jeroen Tomeij gedwongen ver uit zijn doel te komen om een diepe bal te onderscheppen, helaas voor de sluitpost van Duno tastte hij mis. Een speler van NN aanvaardde het cadeautje dankbaar: 1-1.
De 2e helft gaat beginnen
Toen ik Cees IJspelder in de rust van de dug-out naar de kleedkamer zag lopen wist ik dat er tijdens die rust in de kleedkamer van Duno geen vrome bijbelteksten te horen zouden zijn. Zijn gezicht stond op onweer. Ook zijn compagnon Chiel den Heijer keek allesbehalve vriendelijk. Duno begon dan ook voortvarend aan die tweede helft. Hassan Ouahhabi -zijn rode kaart tegen RVC/Rijswijk is door de KNVB geheel terecht omgezet in een gele kaart- had de voorstopperspositie van René Beuker overgenomen en René speelde nu op het middenveld op de plaats van Hassan. Het bleek een goede zet van het trainersduo van Duno, want na de thee werd NN nauwelijks nog gevaarlijk. Duno werd dat wel. Hans Jerphanion bracht na knap voetenwerk Matthijs van den Bosch in stelling, maar net als voor de thee bleef een doelpunt uit. Het werd rommelig en onvriendelijk in het veld. Vijftien minuten voor tijd zag een speler van NN rood nadat hij op volstrekt idiote wijze de achillespezen van Steven Gravenberch trachtte te splijten. Duno bleef stormen, maar de verdediging van de gasten hield manmoedig stand. Waar niemand meer op rekende gebeurde uiteindelijk toch nog. Erik van der Velden mocht een hoekschop nemen, de bal leek te worden afgeslagen, maar belandde vervolgens voor de voeten van René Beuker. Laatstgenoemde volleerde met links (!) de bal in de uiterste hoek: 2-1. Hosanna, halleluja en jubel alom, want de buit leek binnen. Er waren immers nog maar hooguit twee minuten te spelen. Met de moed der wanhoop zocht NN de aanval. Vlak voor tijd mocht de ploeg een vrije trap op ongeveer 20 meter van het doel nemen. "Nee toch!", dacht ik, want in de uitwedstrijd tegen NN had ik mogen aanschouwen dat die vrije trappen levensgevaarlijk kunnen zijn. En gevaarlijk was deze vrije trap ook. Buiten het bereik van Jeroen Tomeij belandde de bal tegen de paal. Ik slaakte een zucht van verlichting. "Gelukkig de paal, wat een mazzel", wou ik zeggen. Maar goed dat ik die woorden inslikte, want de bal werd voor het doel gebracht en meedogenloos hard tegen de touwen gejaagd: 2-2. SLIK, SLIK, SLIK!
trainer Cees IJspelder
Tijdens mijn reis naar huis liep ik al over mijn verslag van de wedstrijd na te denken. Ik had de spelers teleurgesteld het veld af zien lopen. De wedstrijd was inderdaad niet best en het gelijke spel was een flinke domper. Maar..... maar.... maar... toch heb ik vandaag ook pluspunten gezien. Ook al liep het voor geen meter, ik heb de spelers zien werken en zwoegen. Ik heb de echte en spontane vreugde gezien na de 2-1 door René Beuker. Ik heb de teleurstelling gezien na afloop. Ik heb beleving gezien, ware beleving. En die ware beleving heb ik lang gemist. Duno groeit nog steeds, wordt steeds sterker en sterker. We hebben het volledig in eigen hand. Ook de concurrentie laat steken vallen. Van de fouten die we vandaag gemaakt hebben moeten we leren, dan maken we die fouten de volgende keer niet meer. Jammer dat we nu twee weken vrij zijn, want ik weet zeker dat de spelers zich zo snel mogelijk willen revancheren. Maar misschien is het ook weleens goed om zelf even wat te rust te hebben en de naaste concurrenten de komende weken wellicht te zien struikelen. De druk ligt nu gewoon eventjes niet bij Duno.
Nog zes finales! En dan......
Oh ja, de man van de wedstrijd. René Beuker, gefeliciteerd!
Daan de Ligt
Opstelling DUNO: Jeroen Tomeij, Stephan Mulder, René Beuker, Henk Ruijl, Leon Buis, Hassan Ouahhabi, Eric Pije (Fred van Zijl), Hans Jerphanion, Erik v/d Velden, Steven Gravenberch, Matthijs v/d Bosch.
