DUNO is Koning Punten Afpakken, ook koploper moet eraan geloven

DUNO 1 is inmiddels Koning Punten Afpakken geworden. Ook koploper Verburch moest eraan geloven. De lijstaanvoerder had tot nog toe de volle buit gepakt (4 gespeeld, 12 punten), maar zag die zegereeks op zaterdag 23 oktober door een dapper DUNO gestuit. Beste man van de wedstrijd aan DUNO-zijde: Joël van Oeveren, met op een sterke plek in de kopgroep daarna Julia Kagie. Sowieso was ze de beste vrouw op het veld, maar ze stond tussen al die kerels toch maar mooi haar mannetje. Een primeur trouwens in 98 jaar DUNO-geschiedenis: voor het eerst stond een vrouw in de basis van een DUNO-ploeg tijdens een officiële competitiewedstrijd.

Met Joël (hij zou in de slotfase nog pijnlijk uitvallen) en Julia zijn twee DUNO'ers genoemd die er bovenuit staken, maar je doet de anderen daarmee ook wel tekort. Hoewel er fases waren dat de thuisploeg echt de overhand had (laatste kwartier voor rust, eerste kwartier na rust) weerde DUNO zich kranig en dat was absoluut een teamprestatie te noemen. Achterin stond het met Ramon Dirksen, Yilmaz Dogan, Olav Ruijl, Joël van Oeveren en Ralf Kramer opperbest en de linie ervoor deed het al niet minder goed. Hier stonden opgesteld Sharad Ramautar, Daniël Ramdjas, Julia Kagie en Talha Simsek, gekoppeld aan voorwaartsen Tim van Zweden en Elyseo van de Graaf.

Routiniers

Het sterke van DUNO op deze grijze maar vrolijke zaterdag was wel wat er in het laatste half uur gebeurde: door blessures gedwongen hadden routiniers als Erwin van der Harst en Wesley Swikker op de bank plaatsgenomen. Vandaag geen derde elftal voor hen, maar de hoofdmacht. Dat dit zo gebeurt, dat zij klaarstaan voor DUNO 1, is veelzeggend: die steun kunnen we met elkaar heel goed gebruiken en dat betaalt zich ook uit. Erwin en Wesley vielen in (samen met Donny van den Hoogenband, Söner Turgut en Ilias Hazali) en dat gebeurde op een moment dat Verburch wel heel erg de wedstrijd dreigde over te nemen. Met de routiniers erbij viel alles precies op z'n plek en kon DUNO zelfs de gelijkmaker scoren.

Niemand minder dan Erwin van der Harst zelf was nadrukkelijk betrokken bij die 1-1, in de 78ste minuut. Een verdediger van de thuisploeg wilde die bal wegwerken maar die actie eindigde in juichende DUNO-spelers. De gelijkmaker was de beloning voor hard werken, meestal zorgvuldig spelen  (maar ook weer niet altijd) en de hoop niet opgeven. Dat allemaal op een zaterdag dat er toch al sprake was van "de terugkeer van...", want op de bank had ook oud selectiespeler van DUNO Maarten Timmer plaatsgenomen. Maarten viel in als verzorger en deed dat met verve.

Vierde remise in vijf duels

DUNO voegde dus weer een punt (en gelijkspel) toe aan het totaal, de vierde remise in vijf duels: Na de 1-1 tegen DSVP, werd het 2-2 tegen KMD, verloren we met 1-0 van Lyra en speelden we 3-3 tegen Naaldwijk. Met "Verburch uit" hadden we de vierde Westlandse opponent in die reeks, als altijd was de sfeer in en rondom het veld uitstekend te noemen, was de ontvangst gastvrij en wisten de spelers een ding: alleen door alles op alles te zetten viel een goed resultaat te behalen.

Verburch bleek deze zaterdag zonder meer een goed elftal te hebben, maar gelet op de status als feilloos pakker van alle punten tot nog toe viel de thuisploeg toch iets tegen. Kan ook te maken hebben met hoe DUNO zich opstelde natuurlijk. Uitblinker Joël deed zich aan DUNO-zijde onder meer in de 35ste minuut gelden: met twee perfecte slidings kort achter elkaar wist hij het gevaar van twee Verburch-aanvallers onschadelijk te maken. Een heel sterke actie die bewondering afdwong. Kort erna moesten doelman Ramon Dirksen en opnieuw Joël van Oeveren redding brengen - en daarmee was de aanvalslust van de thuiploeg nog niet klaar. Het zat DUNO bepaald mee bij een schot van afstand in de 39ste minuut (net naast), een redding van Ramon in de 44ste minuut en een schot van ver van Verburch-speler Joery Verbeek die pal voor rust de bal op de lat deponeerde.

Onvermoeibaar van achteruit

Zo heel veel kansen kon DUNO er niet tegenover stellen - wel bleef de ploeg van trainer Kenneth Lamens onvermoeibaar van achteruit voetballen. Dat neemt risico's met zich mee, zeker, maar leidt ook tot opbouwend, attractief voetbal van een elftal waarnaar het leuk kijken is. De beste man aan DUNO's zijde was in de tiende minuut na rust ook even de ongelukkigste: Joël werkte een voorzet van Verburch ongelukkig in het eigen doel. Verburch putte moed uit die voorsprong, kreeg nog een paar kleinere kansen maar kon niet doordrukken. Toen DUNO vijf verse spelers inbracht, en ook nog wat routine toevoegde, sloeg het spelbeeld om: Verburch moest achteruit en DUNO jaagde op de gelijkmaker. Die kwam er - met  vlak voor tijd zelfs de kans op iets meer. Maar met 1-1 kon iedereen wel leven, zodat het eindsignaal van de uitstekende leidende M. Hooijer voor iedereen wel als geroepen kwam.

Opstelling DUNO:
Ramon Dirksen, Yilmaz Dogan (Söner Turgut), Olav Ruijl, Joël van Oeveren, Ralf Kramer, Sharad Ramautar (Donny van den Hoogenband), Daniël Ramdjas (Ilias Hazali), Julia Kagie, Talha Simsek (Wesley Swikker), Tim van Zweden (Erwin van der Harst) en Elyseo van de Graaf.